Κάθε φορά, πριν ξεκινήσουμε τις εκδρομές μας, προσπαθούμε να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για τον τόπο που θα επισκεφτούμε, ακόμα και αυτά που στο σχολείο μας φαίνονταν βαρετά, τα νούμερα. Τα νούμερα που όμως δίνουν την διάσταση του μέρους που θέλουμε να γνωρίσουμε. Θα μπορούσατε βέβαια να καταφύγετε στο αντίστοιχο λήμμα στην Wikipedia αλλά μια και είστε εδώ ας σας παρουσιάσουμε και εμείς το Παγγαίο.
| Το όρος Παγγαίο έχει 40Km. μήκος και 20Km πλάτος είναι ένας ορεινός όγκος που στέκεται μόνος του ανάμεσα στους νομούς Καβάλας και Σερρών.
Στην αρχαιότητα ήταν τόπος λατρείας του Διονύσου και υπήρχε ιερό στην κορυφή του που λατρευόταν ο Θεός , ενώ ο Ορφέας κάθε μέρα ανέβαινε στην ομώνυμη ορεινή κοιλάδα για να χαιρετίσει τον ήλιο με την λύρα του. Τα μεταλλεία του βουνού με μεγάλη περιεκτικότητα σε χρυσό και άργυρο έγιναν η βάση του πλούτου των αρχαίων κατοίκων της Θάσου και μετέπειτα των Αθηναίων και των Μακεδόνων και έδωσαν τους οικονομικούς πόρους για την μεγαλειώδη εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Βυζαντινά μοναστήρια και εκκλησίες σηματοδοτούν και το πέρασμα των Βυζαντινών από την περιοχή. Τα πυκνά και καταπράσινα δάση του αρχίζουν από αρκετά χαμηλό υψόμετρο και αποτελούνται από βελανιδιές , οξιές , καστανιές και έλατα . Στους πρόποδες του υπάρχουν πολύ όμορφα μικρά και γραφικά χωριά . Μεσορόπη , Μουσθένη , Αυλή στα νότια , Νικίσιανη , Πρώτη και Ροδολίβος στα βόρεια . Χαμένα μέσα στη φύση προσφέρουν την ξεκούραση και την ηρεμία στον επισκέπτη. Οι κορυφές του είναι το Μάτι [1956μ], το Δίκορφο ή Τρίκορφο [1940μ], Βοσκός [1858] και Αυγό [1835μ]. Παρά το γεγονός ότι μέχρι την κορυφή Μάτι, υπάρχει δρόμος που οδηγεί μέχρι το ψηλότερο σημείο της όπου υπάρχουν εγκαταστάσεις κεραίας τηλεόρασης και τηλεπικοινωνιών , εντούτοις το βουνό έχει υπεροχές πεζοπορικές διαδρομές , διαφόρων αποστάσεων. |
Αποφασίσαμε λοιπόν να γνωρίσουμε αυτό το βουνό , να μαθουμε τα μυστικά του . Η θέση της κατασκήνωσης μας θα ήταν οι δασικές εγκαταστάσεις Παγγαίου (10 περίπου Km από το Ακροβούνι ) λίγο ποιο κάτω από το καταφύγιο του ΕΟΣ Καβάλας . Στην ερευνά μας για τον σχεδιασμό της εκδρομής μας , οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στους ανθρώπους του ΕΟΣ Καβάλας για το εξαιρετικό και λεπτομερές site τους από όπου αντλήσαμε τις πληροφορίες ,καθώς και για τις συμβουλές που μας πρόσφεραν τηλεφωνικά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση για Καβάλα μέχρι τον κόμβο της Μουσθένης και από εκεί σε 11,4 Km φτάσαμε στο Ακροβούνι . Προτιμήσαμε από το να συνεχίζαμε στην Εγνατία οδό μέχρι την Ελευθερούπολη και από εκεί στο Ακροβούνι , ότι σίγουρα θα ήταν καλύτερα να κάνουμε τα τελευταία χιλιόμετρα πατώντας τους πρόποδες του βουνού από τον παλιό δρόμο που ένωνε τα χωριά .
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Απόσταση από Θεσ/νικη: 134 km
Θέση κατασκήνωσης: Δασικές Εγκαταστάσεις Παγγαίου ( Υψομ.1100m)
Νερό: Nαι
Ευρωπαϊκός Αριθμός Έκτακτης Ανάγκης: 112
Πυροσβεστική: 199
ΕΚΑΒ: 166
ΕΟΣ Καβάλας: Τηλ. 2513007492 www.eoskavalas.gr
Κορυφή Αυγό , Παγγαίο όρος
Ημέρα 1η
| Πεζοπορία – Ορεινη πεζοπορία , ελαφριά ανάβαση στην αρχή που εξελίσσεται σε μέτρια και σχετικά δύσκολη προς το τέλος της διαδρομής. Κορυφή Αυγό (Υψομ. 1835m), όρος Παγγαίο Μήκος διαδρομής: 1 χιλιόμετρo και 200 μέτρα. Νερό στη διαδρομή: Οχι Διάρκεια: 1 ώρα και 50 λεπτά. (ανάβαση) και 1 ώρα. (κατάβαση) Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε τον ΣΕΠ.2014 Μέλη ομάδας 4 ενήλικες και 3 παιδιά 11 και 7 ετών |
Φτάνοντας στο Ακροβούνι , ψάχναμε μάταια για μια ταμπέλα , ένα σημάδι , που θα έγραφε « Προς χιονοδρομικό» «Κοιλάδα Ορφέα» ή κάτι τέτοιο. Θεωρήσαμε , προφανώς λάθος , ότι θα ήθελε ο τοπικός Δήμος να αναδείξει τις ομορφιές του τόπου και να βοηθήσει τους επισκέπτες στον προσανατολισμό τους. Εάν δεν ρωτούσαμε στο χωριό και μάλιστα δυο φορές , δεν θα βρίσκαμε το δρόμο για τα ψηλά . Για εσάς λοιπόν που θέλετε να πάτε , μόλις διασχίσετε το χωριό (με κατεύθυνση προς Ελευθερούπολη) στην άκρη υπάρχει μια αριστερή κλειστή σχεδόν 180 μοίρες λίγο κατηφορική στροφή , που ουσιαστικά σε ανεβάζει στο βουνό από την Ανατολική πλευρά . Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σημάδι για να σας βοηθήσουμε περισσότερο και έτσι και εσείς θα πρέπει να ρωτήσετε.
Αρχίσαμε την ανάβαση μας σε έναν πανέμορφο φιδογυριστό δρόμο που οδηγεί σιγά σιγά σε όλο και μεγαλύτερο υψόμετρο . Δεξιά και αριστερά θαυμάζουμε την ομορφιά της φύσης , τις βελανιδιές και τις οξιές , τα λουλούδια και την αγριάδα και γεμίζουν όλες οι αισθήσεις μας με την παλέτα της φύσης . Τώρα είμαστε πια στην καρδιά του βουνού , οι ακτίνες του ηλίου μόλις που μας βλέπουν μέσα απο το πυκνό δάσος .
Σε περίπου 13 km και στα 1100m υψόμετρο , μετά από μια αριστερή στροφή βλέπουμε στο δεξί μας χέρι μια μικρή ανηφόρα και τη σκεπή από ένα ξύλινο σπίτι . Ανεβαίνουμε και μπροστά μας εμφανίζεται ένα μακρόστενο ξέφωτο με 7 μικρά ξύλινα σπιτάκια , κιόσκια , ψησταριές και βρύσες. Όσο όμορφος είναι όμως περιβάλλον χώρος , τόσο δυστυχώς το μέρος ήταν εντελώς παρατημένο και γεμάτο σκουπίδια . Καμία συντήρηση στις εγκαταστάσεις. Γεμάτοι οι κάδοι με σκουπίδια που ο αέρας , τα μικρά ζώα του δάσους και τα πουλιά τα είχαν σκορπίσει ολόγυρα. Η κατάσταση ήταν τόσο τραγική , που κατά την επιστροφή μας στείλαμε επιστολή διαμαρτυρίας στο Δασαρχείο και στο Δήμο . Χρειαστήκαμε μια περίπου ώρα για να καθαρίσουμε ένα μέρος του χώρου και μετά στήσαμε τη μικρή μας κατασκήνωση. Λόγω της καθαριότητας , χρόνος για καφέ δεν υπήρχε και έτσι συνεχίσαμε με τα αυτοκίνητα προς την κοιλάδα του Ορφέα και τις κορυφές . Στόχος μας η κορυφή Αυγό .
Συνεχίζουμε στον ίδιο φιδογυριστό δρόμο και μετά από 5Km ,στα δεξιά μας σκαρφαλωμένο , βλέπουμε το καταφύγιο «Αργύρης Πεταλούδας» που είναι και το τελευταίο σημείο πριν την αλπική ζώνη του βουνού . Το δάσος τελειώνει και τώρα κινούμαστε στο βραχώδες τοπίο με μοναδική βλάστηση το ψηλό χορτάρι . Σε 5km φτάνουμε στο τέλος της αυτοκινητιστικής μας διαδρομής . Εδώ ο δρόμος για τα συμβατικά αυτοκίνητα μας σταματά (συνεχίζει μόνο για 4×4 ). Είμαστε πλέον στη κοιλάδα του Ορφέα (1750m υψόμετρο) , ανάμεσα στις κορυφές και βλέπουμε μπροστά αριστερά μας το καταφύγιο «Χατζηγεωργίου» και από πάνω του την κορυφή Μάτι. Δεξιά μας και λίγο πίσω είναι το Αυγό . Από εδώ και πέρα μόνο πόδια .
Φορτωνόμαστε τον εξοπλισμό και περπατάμε δεξιά στον χωματόδρομο που μας βγάζει στην άκρη του αναβατήρα του χιονοδρομικού. Από εκεί ανηφορίζουμε δεξιά παράλληλα με το lift και με καλή κλήση. Και ξαφνικά από το πουθενά μέσα από το χορτάρι σηκώνονται καμιά δεκαριά πέρδικες . Ήταν τόσο καλά κρυμμένες , που ήμασταν περίπου στα 5m κοντά τους όταν πέταξαν μακριά και δυστυχώς όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν μπορέσαμε να τραβήξουμε ούτε μια φωτογραφία . Συνεχίζουμε την πορεία μας και στο τέλος του Lift ξεκουραζόμαστε λίγο στο μικρό πλάτωμα .Η κορυφή ορθώνεται μεγαλόπρεπη μπροστά μας με τα σύννεφα να την στεφανώνουν. Παίρνουμε δυνάμεις και συνεχίζουμε . Μετα από λίγο διασταυρωνόμαστε με υπολείμματα χωματόδρομου και τραβερσαρουμε δεξιά ακολουθώντας την ανηφόρα σε πιο επίπεδο έδαφος πια και με λιγότερη κλήση από πριν . Ο χωματόδρομος τελειώνει . Πλέον είμαστε στη μέση ακριβώς κάτω από την κορυφή. Κάνουμε μια στάση και ερευνούμε οπτικά το βουνό για το δρόμο της ανάβασης μας . Η κλήση για την ανάβαση είναι πλέον αρκετά μεγάλη και ψάχνουμε τα πιο ήπια σημεία της .Όταν περπατάς στο βουνό , ειδικά με παιδιά , το κύριο μέλημα είναι η ασφάλεια . Τελικά αποφασίσαμε να ανέβουμε ελεύθερα μέσα από ένα σχηματισμό βράχων που έδινε τα απαραίτητα πατήματα για την ανάβαση μας.
Τώρα ανεβαίνουμε μέτρο μέτρο , προσεκτικά και σε λίγο πατάμε την κορυφή που προσδιορίζεται από έναν μεγαλόπρεπο σιδερένιο σταυρό . Δυστυχώς ο καιρός δεν μας βοηθάει . Η νέφωση είναι χαμηλή και δεν μπορούμε να θαυμάσουμε την θέα , που λόγω της θέσεις του βουνού στα βόρεια βλέπει όλη την πεδιάδα των Σερρών και τις Δράμας και στα νότια τη Θάσο το Αιγαίο και τον Άθω . Περιμένουμε μόνο καμιά τρύπα στα σύννεφα , αλλά μάταια. Έτσι , μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες , παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού. Μέτρο μέτρο πάλι , προσεκτικά φτάνουμε στη βάση της κορυφής . Τα αυτοκίνητα μας τα βλέπουμε να μας περιμένουν κάτω στην κοιλάδα του Ορφέα. Παίρνουμε μια γιδόστρατα που κατηφορίζει προς την κοιλάδα και ακολουθούμε τα πατήματα της . Πίσω μας ξεμακραίνει η κορυφή και εμείς κατηφορίζουμε ελεύθερα , παρακολουθώντας δύο αετούς να κόβουν βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας . Σε λίγο φτάνουμε στα αυτοκίνητα και γυρνάμε προς τα πίσω για την κατασκήνωση μας. Τώρα ο στόχος μας είναι οι μπριζόλες και τα λουκάνικα , το κρασί και το τσίπουρο . Μετά από μια τέτοια μέρα , χρειάζεται και ένα τέτοιο φαγητό .
Δασικές εγκαταστάσεις , Παγγαίο όρος
Ημέρα 2η
| Πεζοπορία – Κυκλική περιήγηση στο δάσος γύρω από τις Δασικές εγκαταστάσεις ( Υψομ. 1100m) , όρος Παγγαίο
Μήκος διαδρομής: 3 χιλιόμετρα Διάρκεια: 2 ώρες και 30 Λεπτά Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε τον ΣΕΠ.2014 Μέλη ομάδας 4 ενήλικες και 3 παιδιά 11 και 7 ετών |
Μετά από ένα όμορφό και ξάστερο βράδυ , ξυπνήσαμε με ένα ηλιόλουστο πρωινό. Ο καιρός φαινόταν να μας αποζημίωνε για τα χθεσινά του τερτίπια Μετά το πρωινό μας και μη θέλοντας να ξαναπάμε για τις κορυφές , ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στο δάσος γύρω από το χώρο κατασκήνωσης μας , τις δασικές εγκαταστάσεις Παγγαίου . Αποφασίσαμε να μπούμε βαθιά στο πυκνό δάσος να το εξερευνήσουμε λίγο και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο να ξαναγυρίσουμε στη βάση μας .
Ξεκινήσαμε λοιπόν με κατεύθυνση Βόρεια , αφήσαμε πίσω μας το τελευταίο ξύλινο σπίτι και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε μια βραχοσειρά , που στα αριστερά της είχε μεγάλους γκρεμούς οι οποίοι , στο βάθος τους κατέληγαν σε ρεματιά . Το τοπίο μεγαλοπρεπές . Τα δέντρα έστεκαν αγέρωχα στις άκρες των βράχων και τα λιγοστά λουλούδια φύτρωναν μέσα από τις πέτρες . Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στη βραχοσειρά μέχρι το τέλος της . Μετά από περίπου 200 μέτρα τελείωσαν οι γυμνοί βράχοι και η κόψη πάνω στην οποία περπατούσαμε , χάνονταν καθώς άρχιζε το δάσος . Γυρίσαμε σε Ανατολική κατεύθυνση και τώρα προχωρούσαμε μέσα σε δάσος από οξιές . Θαυμάζαμε την παλέτα της φύσης και τα χρώματα του φθινοπώρου . Το φως περνούσε στα πυκνά φυλλώματα δημιουργώντας μικρές ακτίνες που φώτιζαν σαν μικροί προβολείς την πρωινή δροσιά στα λουλούδια . Συνεχίσαμε το περπάτημα για 1km ακόμα σε εύκολο πεδίο , που τα μόνα εμπόδια ήταν κάτι θεόρατοι κορμοί δένδρων που ήταν πεσμένοι στο χώμα .Οι ήχοι από τα πουλιά , το βουητό των εντόμων και τα ξερά φύλλα που έτριζαν κάτω από τα πόδια μας , ήταν η συντροφιά μας σε όλη τη διαδρομή . Εκεί διασταυρωθήκαμε με τον δημόσιο δρόμο και παίρνοντας τον, γυρίσαμε προς τα πίσω. Χαλαροί και ευδιάθετοι , περπατούσαμε σαν σε βόλτα και χαζεύαμε τα στοιβαγμένα ξύλα που ήταν σε διάφορα πλατώματα του δρόμου και σε μικρά ξέφωτα . Προμήθειες για το χειμώνα που ερχόταν . Έτσι χαλαρά και χωρίς να το καταλάβουμε μετά από 1,5 km φτάσαμε ξανά στην αφετηρία της διαδρομής μας .
Ήρθε η ώρα ποια , να μαζέψουμε τις σκηνές μας και να αφήσουμε τις εικόνες που είδαμε να γίνουν αναμνήσεις . Δώσαμε υπόσχεση να ξαναέρθουμε , χωρίς συννεφιά , για να θαυμάσουμε ότι δεν είδαμε από την κορυφή , αλλά και να περπατήσουμε το μονοπάτι της Μεσορόπης , μια διαδρομή που ξεκινά από το ομώνυμο χωριό και ανεβαίνει στα υψίπεδα του μοναχικού και όμορφου αυτού βουνού .