Η ονομασία “Δρακόλιμνη” είναι ένα κοινό όνομα αρκετών αλπικών λιμνών οι οποίες βρίσκονται στα βουνά της Ελλάδας. Σύμφωνα με τον μύθο, στις Δρακόλιμνη της Τύμφης και και στην απέναντι του Σμόλικα ζούσαν δύο δράκοι που δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά. Τσακώνονταν συνέχεια και κάθε φορά που γινόταν καβγάς, ο δράκος της Τύμφης έριχνε πέτρες προς τη λίμνη του Σμόλικα και ο δράκος του Σμόλικα έριχνε πέτρες προς τη λίμνη της Τύμφης. Σήμερα, οι μοναδικοί δράκοι που ζουν και στις δύο λίμνες είναι οι Αλπικοί Τρίτωνες (Ichthyosaura alpestris). Είχαμε προσπαθήσει ανεπιτυχώς πριν αρκετά χρόνια να δούμε από κοντά αυτούς τους δράκους αλλά και τη θρυλική Δρακόλιμνη της Τύμφης και από τότε ήταν πάντα στο μυαλό μας
Σχεδιάζαμε το όλο εγχείρημα πάνω από χρόνο και το πρώτο σαββατοκύριακο του Ιουλίου ήταν η κατάλληλη ευκαιρία. Πολύ πρωινό ξύπνημα και ξεκίνημα από Θεσσαλονίκη για Ζαγοροχώρια με σκοπό να είμαστε στο Μικρό Πάπιγκο που είναι η αρχή του μονοπατιού στις 8.30 το πρωί του Σαββάτου.
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Απόσταση από Θεσ/νικη : 315 km
Διόδια : 6,60 €
Γεύμα: Ταβέρνα της Σωτηρίας, Άνω Πεδινά 15€ ανά άτομο
Διαμονή: Το σπίτι του Ορεστη, Ανω Πεδινά 40€ το δίκλινο
Ευρωπαϊκός Αριθμός Έκτακτης Ανάγκης: 112
Πυροσβεστική: 199
ΕΚΑΒ: 166
Καταφύγιο Αστράκας : 6973223100
Μικρό Πάπιγκο (950μ) – Δρακόλιμνη Τύμφης (2050μ)
Είδος Διαδρομής: Ορειβασία
Μήκος διαδρομής: 8,7 km
Νερό στη διαδρομή: Ναι
Διάρκεια: 6 ώρες (ανάβαση) – 5 ώρες (κατάβαση)
Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε τον Iούλιο του 2021
Μέλη ομάδας: 6 ενήλικες
Φτάσαμε τελικά στις 9.30 όπου συναντήσαμε τους άλλους δυο της ομάδας που ήταν ήδη στην περιοχή από το προηγούμενο βράδυ. Κάτι να ετοιμάσουμε τον εξοπλισμό κάτι να πούμε καμία κουβέντα, αρχίσαμε να την πορεία στις 10. Μέγα λάθος και θα εξηγήσουμε αργότερα το γιατί. Ανεβαίνουμε το καλντερίμι και βλέπουμε την ταμπέλα. Καταφύγιο 3 ώρες Δρακόλιμνη 4. Το μονοπάτι από το Μικρό Πάπιγκο έως τη Δρακόλιμνη αποτελεί μέρος του εθνικού ορειβατικού μονοπατιού O3. Το πρώτο μέρος του μονοπατιού φτάνει μέχρι το καταφύγιο της Αστράκας, σημείο συνάντησης όλων σχεδόν των μονοπατιων του βουνου και από εκεί συνεχίζει είτε για Δρακόλιμνη είτε για τις άλλες ψηλές κορυφές της Τύμφης. Η μέση κλίση της διαδρομής είναι 20% και η συνολική της διάρκεια που δίνουν οι περισσότεροι οδηγοί αλλά και οι ταμπέλες είναι περίπου 4 ώρες χωρίς να υπολογίζονται οι στάσεις. Ο χρόνος αυτός όμως, όπως αποδείχτηκε, ισχύει για νέους και έχοντες πολύ καλή φυσική κατάσταση καθώς και με ιδανικές καιρικές συνθήκες . Συνεχίζουμε για λίγο ακόμα στο καλντερίμι και σε λίγο βγαίνουμε από το χωριό και συναντάμε την πρώτη από τις τέσσερεις βρύσες της διαδρομής . Τη βρύση «Αβραγόνιο» (1015 μ). Ένα πανέμορφο μικρό πέτρινο κτίσμα μέσα στο δάσος δίπλα στο μονοπάτι, σαν σε παραμύθι Είναι μια καλή ευκαιρία να γεμίσουμε τα παγούρια γιατί η επόμενη βρύση είναι αρκετά μακριά. Το μονοπάτι τώρα αποκτά ανατολική κατεύθυνση ανηφορίζοντας ανάμεσα σε χαμηλή βλάστηση και φυλλοβόλα δένδρα. Το μονοπάτι , σχετικά απαιτητικό με καλή κλίση μας ανεβάζει στη δεύτερη βρύση της διαδρομής την “Αντάλκη”.
Σταματάμε για ξεκούραση και θαυμάζουμε το άγριο ανάγλυφο του βουνού και τους “πύργους της Αστράκας” έτσι όπως φαίνονται μέσα από τα δένδρα. Ο ήλιος είναι ήδη ψηλά και η καλοκαιρινή ζέστη αυξάνει την ήδη μεγάλη κούραση μας από τη απαιτητική ανάβαση. Αυτό μικρό διάλειμμα ήταν αναζωογονητικό. Ξεκινάμε και σε λίγο βγαίνουμε από το δάσος και βρισκόμαστε πλέον στην αλπική ζώνη και στο έλεος της ζέστης. Γι αυτό και στην αρχή της διήγησης μας αναφερθήκαμε ότι το αργό ξεκίνημα μας ήταν μέγα λάθος. Προσοχή λοιπόν αν επιχειρήσετε την συγκεκριμένη ανάβαση θα πρέπει να ξεκινήσετε πολύ νωρίς ώστε ο ήλιος να σας βρει αρκετά ψηλά, όσο το δυνατόν πιο κοντά στο καταφύγιο
Η κλίση αυξάνεται και μαζί και η κούραση. Ανεβαίνουμε σιγά σιγά, προσπαθώντας να κρατήσουμε το ρυθμό μας και φτάνουμε στην τρίτη βρύση της διαδρομής μας την Τράφο. Το τοπίο φανταστικό. Στο βάθος χαμηλά το Πάπιγκο, γύρω μας καταπράσινα αλπικά λιβάδια και απέναντι οι “Πύργοι της Αστράκας”.
Άλλη μια στάση για ξεκούραση και φωτογραφίες και συνεχεία για την επόμενη βρύση. Ανεβαίνοντας συναντάμε το μονοπάτι που πάει δυτικά προς την κορυφή της Αστράκας , αλλά εμείς συνεχίζουμε ευθεία (ανατολικά) έχοντας τις ψηλές κορυφές του βουνού σε απόσταση αναπνοής. Τοπίο υπέροχο, εμβληματικό και δραματικό μαζί. Μετά από κάμποση ώρα κοπιαστικής πεζοπορίας φτάνουμε στην Κρούνα την τέταρτη και τελευταία βρύση της διαδρομής . Στάση για ξεκούραση, λίγο μεγαλύτερη αυτή τη φορά, ανάλογη της κούρασης μας. Είμαστε τώρα στα περίπου στα 1750 μ και έχουμε αλλά 200 μ ανάβασης μέχρι το καταφύγιο. Ξεκινάμε ξανά και μετά από δυο στροφές του μονοπατιού , στο βάθος στο διάσελο, βλέπουμε το καταφύγιο.
Μπορεί να φαίνεται κοντά, αλλά χρειαστήκαμε μια ώρα για να φτάσουμε. Το καταφύγιο είναι γεμάτο κόσμο αφού είναι το σημείο συνάντησης και ξεκούρασης όλων των πεζοπόρων. Καθόμαστε στο πεζούλι και θαυμάζουμε τη θέα που κόβει την ανάσα. Γύρω γύρω όλες οι μεγάλες κορυφές. Η Αστράκα (2.436 μ) σε απόσταση αναπνοής , στο βάθος η Γκαμήλα (2.497 μ) και ο Πλόσκος (2.377 μ) Κάτω χαμηλά η μικρή εποχιακή λίμνη Ξερόλουτσα και η λάκα Τσουμάνη και στο βάθος διαγράφετε στην απέναντι πλαγιά το καλογραμμένο μονοπάτι για τον προορισμό μας, τη Δρακόλιμνη.
Αρχίζουμε την κατάβαση για τις μικρες λιμνούλες που φαίνονται στη βάση της πλαγιάς και ξέρουμε ότι έχουμε ακόμα μιάμιση ώρα διαδρομή μέχρι τον προορισμό μας. Στην αρχή με κοφτές στροφές και μετά με μια ομαλή κατηφορική πορεία το μονοπάτι μας κατεβάζει περίπου στα 200 μέτρα πιο χαμηλά στη Λάκα Τσουμάνη και στην Ξερόλουτσα. Ένα κοπάδι από άγρια άλογα βολτάρει στην άλλη άκρη της, κάνοντας το άγριο αλπικό τοπίο ακόμα πιο ειδυλλιακό. Πέτρα και γρασίδι παντού. Ένα μικρό κομμάτι ίσιωμα περίπου 500 μέτρα , εκεί που είναι η Λάκα , μας ξεκουράζει λίγο πριν την τελευταία ανηφόρα.
Αρχίζουμε πάλι να ανεβαίνουμε το μονοπάτι που μας δείχνει τα δόντια του από νωρίς. Η κλίση του και η κούραση μας, κάνει την ανάβαση ακόμα πιο απαιτητική. Ανηφόρα, ανηφόρα, ανηφόρα που μας φέρνει όλο και πιο κοντά στον προορισμό μας . Οι γρήγοροι της ομάδας έχουν ξεφύγει ήδη μπροστά ενώ οι πιο αργοί έχουν μείνει πίσω.
Ορειβατούμε στη στενή διαδρομή έχοντας δίπλα μας τα καταπράσινα λιβάδια που φτάνουν μέχρι τα πρώτα βράχια στα δεξιά μας (Νότια Νοτιοανατολικά) της Γκαμήλας και αριστερά μας (Δυτικά Βορειοδυτικά) του Πλόσκου. Συνεχίζουμε την κοπιαστική ανάβαση και σε λίγο η ανηφόρα χαλαρώνει και αντικρίζουμε μπροστά μας μια από τις πιο όμορφες εικόνες των ελληνικών βουνών. Τη Δρακόλιμνη της Τύμφης.
Ξαπλώνουμε στο μαλακό χορτάρι αποκαμωμένοι, να ξεκουραστούμε για λίγο, πριν αρχίσουμε τις βόλτες αφού όλοι θέλουμε να εξερευνήσουμε και να χορτάσουμε το μέρος. Ο μεγάλος γκρεμός στη ανατολική μεριά με θέα όλο το φαράγγι του Αώου, ο σχεδόν μόνιμος μικρός παγετώνας στην νότια μεριά, η εκπληκτική θέα στις κορυφές , τα μικρά λουλουδάκια στο λιβάδι που περιβάλει τη λίμνη, είναι εικόνες που δεν φεύγουν εύκολα από το μυαλό.
Φωτογραφίες και βίντεο, όσο ωραία και εάν είναι, αποτελούν μόνο αναμνήσεις και δεν θα μπορέσουν ποτέ να απεικονίσουν την ζωντανή ομορφιά που βλέπουν τα μάτια μας. Μαζεύουμε ήλιο, μαζεύουμε θέα, μαζεύουμε μυρωδιές και καθαρό αέρα, μαζεύουμε ηρεμία και γαλήνη. Αυτή είναι η ανταμοιβή που σε κάνει να ξεχνάς όλη την κούραση.
Οι κάμερες πήραν φωτιά και έτσι το διάλειμμα μας στη λίμνη ήταν μεγάλο αλλά έπρεπε να γυρίσουμε για να μην μας πιάσει το βράδυ στη διαδρομή. Αρχίσαμε την επιστροφή από τον ίδιο δρόμο, κατεβαίνοντας αυτή τη φορά το ανηφορικό μονοπάτι της λίμνης και ανεβαίνοντας με βαριά βήματα από τη Λάκα Τσουμάνη προς το καταφύγιο. Μικρή στάση για να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας και ροβόλημα με βήμα ταχύ προς το Μικρό Πάπιγκο.
Ο ήλιος άρχισε να δύει σιγά σιγά και το σούρουπο έδινε διαφορετικό χρώμα στο τοπίο. Το σκοτάδι μας κυνηγούσε και μας πρόλαβε ευτυχώς στα τελευταία μέτρα κοντά στο χωριό. Φτάσαμε στο Μικρό Πάπιγκο στις 9.00 τη νύχτα και στα Άνω Πεδινά που ήταν το χωριό που θα μέναμε το Βράδυ στις 10. Όσο κουρασμένοι κι αν ήμασταν όμως άλλο τόσο ήμασταν και πεινασμένοι. Το δείπνο μας στο ταβερνάκι της Σωτηρίας, στην είσοδο των Άνω Πεδινών, εξαιρετικό και νοστιμότατο. Χορτάτοι, πολύ περισσότερο ψυχικά αλλά πλέον και σωματικά, κατευθυνθήκαμε κατακουρασμένοι αλλά γεμάτοι χαρά, ηρεμία και ικανοποίηση, στο μικρό ξενώνα μας στο Σπίτι του Ορέστη για ξεκούραση και ύπνο καθότι τη επόμενη ημέρα είχαμε κανονίσει να επισκεφτούμε τη Μονή Στομίου