Ο Κάτω Όλυμπος χωρίζεται από τον Όλυμπο με το ποτάμι της Ζηλιάνας. Ενώ το βουνό των Θεών ανήκει στη Μακεδονία και τον Νόμο Πιερίας, ο Κάτω Όλυμπος ανήκει στο μεγαλύτερο μέρος του στη Θεσσαλία, στον Νομό Λάρισας. Η ψηλότερη κορφή του Κάτω Ολύμπου είναι μόλις 1.587 μέτρα ύψος, αλλα σε καμιά περίπτωση δεν υστερεί σε ομορφιά από τον μεγάλο αδελφό του. Είναι γεμάτος δάση από καστανιές, καρυδιές και βελανιδιές στα χαμηλά , ενώ λίγο ψηλότερα ξεκινούν τα έλατα και οι οξιές . Στις πλαγιές του , εκτός από τα όμορφα γραφικά χωριά βρίσκονται τα περισσότερα δασικά είδη της Ελλάδας, ενώ στα λιβάδια του ευδοκιμούν πολλά αγριολούλουδα. Στα πυκνά του δάση υπάρχουν ζαρκάδια, αγριογούρουνα, αλεπούδες και άλλα μικρότερα θηλαστικά . Για να πάει κανείς στην περιοχή θα πρέπει να ακολουθήσει την εθνική οδό Θεσσαλονίκης Αθήνας και από τα παραθαλάσσια χωριά της Λεπτοκαρυάς και του Πλαταμώνα να ανεβεί προς το βουνό και να καταλήξει στην όμορφη Καλλιπεύκη. Έτσι και εμείς, ένα ηλιόλουστο Σάββατο του Σεπτεμβρίου, ξεκινήσαμε από Θεσσαλονίκη για τον προορισμό μας , δια μέσου Παλαιού Παντελεήμονα και Σκοτίνας.
Μετά από 1ωρα περίπου φτάνουμε στην έξοδο της εθνικής οδού για Παλαιό Παντελεήμονα όπου φτάσαμε μετά από 15 περίπου λεπτά. Ένα πανέμορφο πέτρινο χωριό και παραδοσιακός οικισμός σε υψόμετρο 450 μ που το κάνει έναν από τους δημοφιλέστερους ορεινούς προορισμούς στη Βόρεια Ελλάδα. Αποτελεί δε λόγο των τουριστικών υποδομών του σημείο εκκίνησης για τις διάφορες εκδρομές που διοργανώνονται στην περιοχή του Κάτω Ολύμπου . Εμείς τον προσπερνάμε και συνεχίζουμε την ανάβαση μας στο φιδογυριστό δρόμο με κατεύθυνση τη Σκοτίνα . Ανεβαίνοντας, μετά από 3,5 χιλιόμετρα βλέπουμε δεξιά μας, το μοναχικό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, με καταπληκτική θέα στον Θερμαϊκό κόλπο ενώ μετά από 6 χιλιόμετρα συναντάμε και πάλι στα δεξιά μας , την διασταύρωση που μας οδηγεί στην Άνω Σκοτίνα. Αξίζει τον κόπο να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας και να πάτε στο χωριό , για να θαυμάσετε τον ναό της Κοιμήσεως (1862) με τον υπεραιωνόβιο πλάτανο, με διάμετρο γύρω στα 10 μέτρα και την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου (14ος αιώνας) με το έξοχο ξυλόγλυπτο τέμπλο της. Εμείς συνεχίζουμε ευθεία και διασχίζουμε οδηγώντας τα υπέροχα πυκνά δάση του Κάτω Ολύμπου, για ακόμα 7 χιλιόμετρα έως την Καλλιπεύκη , ένα όμορφο χωριό που βρίσκεται σε ένα οροπέδιο στα 1.100 μέτρα υψόμετρο. Παλιά το χωριό λεγόταν Νεζερό, από τη σλάβικη λέξη «εζερός» που σημαίνει λίμνη, γιατί στην άκρη του υπήρχε η λίμνη Ασκουρίδα , η όποια αποξηράνθηκε το 1911 για γεωργικούς σκοπούς. Το μεταγενέστερο όνομα Καλλιπεύκη προήλθε από τα πυκνά δάση των πεύκων που κυκλώνουν το χωριό.
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Απόσταση από Θεσ/νικη 123 km
Διόδια: 5,20 Ευρώ
Θέση κατασκήνωσης: Καλλιπεύκη , Πατωμένη ( Υψομ.1100m)
Νερό: Nαι
Ευρωπαϊκός Αριθμός Έκτακτης Ανάγκης: 112
Πυροσβεστική: 199
ΕΚΑΒ: 166
Πατωμένη, Λίμνη Κατή
Ημέρα 1η
Καθώς ανεβαίνουμε από Παλαιό Παντελεήμονα, στα 2km πριν την Καλλιπεύκη, συναντάμε στα αριστερά μας διασταύρωση με ταμπέλα, που μας οδηγεί σε ένα λίγο ανηφορικό ασφάλτινο δρόμο και μετά από 1500 m στη δασική τοποθεσία «Πατωμένη» . Εκεί είναι και ο χώρος της κατασκήνωσης μας . Ένα πανέμορφο ξέφωτο, προφυλαγμένο από τους εξωτερικούς παρατηρητές από το πυκνό δάσος με οξιές , βελανιδιές και ελατοειδή πεύκα , που κυκλώνει την περιοχή. Στήσαμε λοιπόν τις σκηνές μας στις παρυφές του δάσους, ετοιμάσαμε το καταυλισμό μας και ξεκινήσαμε την πορεία μας για την μικρή λίμνη του Κατή, που ήταν ο στόχος μας. Λόγω της αργοπορίας μας στο στήσιμο της κατασκήνωσης αποφασίσαμε να μοιράσουμε τα 9 km που μας χώριζαν από τη λίμνη και έτσι επιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητα μας για να κάνουμε οδικώς τον μισό δρόμο.
Η διαδρομή είναι εύκολη και σε οδηγεί από μόνη της. Από την Πατωμένη συνεχίζουμε τον ασφαλτόδρομο με ανατολική κατεύθυνση , πηγαίνοντας πιο βαθιά μέσα στο δάσος. Ο δρόμος, ελαφρά ανηφορικός , σε λίγο γίνεται χωμάτινος δασικός . Συνεχίζει να ανηφορίζει μέσα σε ένα πανέμορφο δάσος γεμάτο μυρωδιές και εικόνες του φθινοπώρου. Ο ήλιος παίζει ανάμεσα στις γιγάντιες βελανιδιές , τις θεόρατες οξιές και τα πανύψηλα ελατοειδή πεύκα. Στα λίγα σημεία που είναι ανοιχτοσιά , θαυμάζουμε στα αριστερά μας, τον μεγαλοπρεπή Όλυμπο και τις σκεπασμένες με σύννεφα κορυφές του. Και ξανά χωνόμαστε μέσα στο ατέλειωτο δάσος οδηγώντας στο στενό δασικό και κακοτράχαλο δρόμο. Η εποχή, μας επιτρέπει την οδήγηση με τα συμβατικά αυτοκίνητα μας , αλλά εάν έχει βρέξει τότε χρειάζεται απαραίτητα 4×4. Στο δρόμο μας υπάρχουν πολλές διασταυρώσεις αλλά τις αγνοούμε και συνεχίζουμε ευθεία. Στα μέσα της διαδρομής, 5km περίπου από το σημείο εκκίνησης μας , σε ένα πλάτωμα του δρόμου αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας και αρχίσαμε την πεζοπορία μας .
Τα πρώτα σκιρτήματα του φθινοπώρου μαζί με τα τελειώματα του καλοκαιριού, ζωγραφίζουν το δάσος και οι ακτίνες του ήλιου που άλλοτε τρυπώνουν μέσα από τα φύλλα των δένδρων και άλλοτε κρύβονται στα σύννεφα, κάνουν το κάθε βήμα μας μαγεία. Η ανάσα του δάσους και το κελάηδημα των πουλιών μας συντροφεύει . Τα μανιτάρια ανακατεμένα με τα αγριολούλουδα , ταπεινή βλάστηση στις ρίζες των μεγάλων κορμών συμπληρώνουν το σκηνικό . Ο δασικός δρόμος, μας οδηγεί από μόνος του, όλο και πιο κοντά στον προορισμό μας . Βλέπουμε στα αριστερά μας μια βρύση με την επιγραφή Βρύση Κατή και σε λίγο το σκηνικό αρχίζει να αλλάζει. Ο δρόμος γίνεται πιο πλατύς και το δάσος ανοίγει. Όχι πολύ, αλλά τόσο ώστε να καταλάβουμε ότι πλησιάζουμε το στόχο μας που βρίσκεται 500m πιο κάτω. Μετά από περίπου μιάμιση ώρα πορείας, αποκαλύπτεται μπροστά μας ένα οροπέδιο και στη μέση ,η τεχνίτη λίμνη του Κατή.
Με μέγεθος περίπου 9 στρέμματα και όπως διαβάσαμε βάθος 4,5 m, μοιάζει να είναι εκεί από πάντα ,αν και δημιουργήθηκε το 1997 με την κατασκευή ενός φράγματος. Μια λίμνη άγνωστη για στους περισσότερους, που αποτελεί μια μικρή έκπληξη για τους επισκέπτες της περιοχής. Το σκηνικό θυμίζει χώρα της Κεντρικής Ευρώπης, περιτριγυρισμένο στη βορειοδυτική ομαλή πλαγιά του από πυκνό δάσος ελάτων. Ανατολικά, ανάμεσα σε διάσπαρτα έλατα και χαμηλή βλάστηση, συνεχίζει ο χωματόδρομος που μας οδήγησε μέχρι εδώ και βγάζει στη θέση Σαλτάνη , στο δρόμο κοντά στην Άνω Σκοτίνα.
Στις νότιες πλαγιές, σκαρφαλώνουν ομαλά ανάμεσα σε έλατα και οξιές, περιηγητικά μονοπάτια της περιοχής που σε βγάζουν σε άλλα σημεία του δάσους . Καθόμαστε στο γρασίδι στις όχθες της λίμνης , να ξαποστάσουμε και να θαυμάσουμε το τοπίο. Και η φύση μας ανταμείβει καθώς πάνω από τα κεφάλια μας πετάνε και παίζουν δυο αετοί . Η ζέστη του ήλιου μας αγκαλιάζει , το γάργαρο νερό μας τονώνει και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, ακολουθώντας ανάποδα την πορεία που μας έφερε μέχρι εδώ.
Σε 1 ώρα είμαστε πίσω στα αυτοκίνητα μας και σε μισή, πίσω στην κατασκήνωση μας στην «Πατωμένη». Μέσα στο πολύ μεγάλο ξέφωτο, που βρίσκεται και από τις δυο μεριές του δρόμου ,υπάρχουν οργανωμένοι χώροι αναψυχής με καλαίσθητες κατασκευές από το Δασαρχείο , καθώς και 2 πηγές με παγωμένο γάργαρο νερό, ενώ κοντό σαν χαλί γρασίδι, σκεπάζει το έδαφος . Στη μεγάλη πλευρά του ξέφωτου, υπάρχουν πλακόστρωτα μονοπάτια, που οδηγούν σε μια μικρή πλατεία στο κέντρο και σε ένα μικρό ξωκλήσι. Στη μικρή πλευρά υπάρχει κιόσκι και ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι. Εντύπωση μας έκανε η καθαριότητα και η τάξη του χώρου. Χωρίς σκουπίδια , χωρίς βρωμιές , λες και έρχεται συνεργείο καθαρισμού και καθαρίζει. Είναι ένα ιδανικό σημείο για πικνίκ και ξεκούραση με φόντο τις κορφές του Ολύμπου.
Το βράδυ πέφτει σιγά σιγά στο δάσος και οι σκιές μακραίνουν. Καθισμένοι στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι (κατασκευή του Δασαρχείου) απολαμβάνουμε το δείπνο μας ,στο ημίφως της γκαζόλαμπας . Και η φύση, πάλι μας ανταμείβει πλουσιοπάροχα. Στην άκρη του δάσους, λίγα μέτρα από το τραπέζι μας, δυο μάτια, μας κοιτάζουν γεμάτα περιέργεια. Αντιλαμβανόμαστε μια κίνηση με την άκρη του ματιού μας και γυρνώντας απότομα , μόλις που προλαβαίνουμε να δούμε μια φουντωτή ουρά να χάνεται στο δάσος . Συνεχίζουμε με ησυχία όμως αυτή τη φορά να κάνουμε τους αδιάφορους . Και να σου ξανά τα δυο ματιά που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι , ανάμεσα στα πυκνά χόρτα, πίσω από έναν πεσμένο κορμό στα 10 μέτρα μακριά μας . Αποφασίσαμε λοιπόν να δελεάσουμε τον περίεργο επισκέπτη μας , για να τον γνωρίσουμε από κοντά και έτσι τοποθετήσαμε λίγο φαγητό μπροστά από το κούτσουρο που μας κατασκόπευε και περιμέναμε στο τραπέζι μας αδιάφοροι . Και σε λίγο, εμφανίζεται κάτω από το κούτσουρο, το κεφάλι μιας αλεπούς. Ελέγχει τον χώρο , εξαφανίζεται για λίγο και εμφανίζεται από την πλαϊνή πλευρά, χωρίς καθόλου θόρυβο και με προσεκτικά βήματα . Δαγκώνει το κομμάτι της μπριζόλας , μας κοιτάζει , πισωγυρίζει και χάνεται στο δάσος.
Ήταν μια όμορφη κοκκινωπή αλεπού με φουντωτή ουρά, λίγο μεγαλύτερη από ένα κοκερ σπανιελ . Περίεργη και παιχνιδιάρα , εμφανίστηκε ξανά λίγα λεπτά αργότερα και το ίδιο διστακτική και προσεκτική πήρε το δεύτερο κομμάτι που αφήσαμε , λίγο πιο κοντά μας αυτή τη φορά . Το τρίτο κομμάτι ήταν πιο κοντά και η αλεπού μας, εμφανίστηκε πιο γρήγορα αυτή τη φορά. Το παιχνίδι μας συνεχίστηκε όλο και πιο κοντά και στο τέλος την καταφέραμε να έρθει στα 2 μέτρα. Συνέχιζε να είναι το ίδιο προσεκτική αλλά καθόλου διστακτική , μάλιστα είχε γίνει και πιο παιχνιδιάρα . Δεν έτρεχε στο δάσος να κρυφτεί πλέον και τριγυρνούσε δίπλα μας σε ημικυκλική πορεία, πάντα όμως από τη μεριά του δάσους. Άλλες φορές καθόταν και μας παρατηρούσε , αλλά απο λίγο μεγαλύτερη απόσταση . Βέβαια το κατοικίδιο μας δεν πλησίαζε περισσότερο από τα 2 μέτρα και με την παραμικρή απότομη κίνηση μας , όπως και με το φλας της φωτογραφικής μηχανής, έτρεχε στο δάσος , αλλά ξαναγυρνούσε σε λίγο . Έτσι πέρασε το υπόλοιπο βράδυ μας ,με την παρέα της , μέχρι που αποσυρθήκαμε στις σκηνές μας.