Κυκλική διαδρομή Χιονοδρομικο 3-5 Πηγάδια (1430m) – Κορυφή Βουλγάρα (2005m) – Κορυφή Τσανάκης (2048m) – Κορυφή Χαμίτης (2062m) – Χιονοδρομικο 3-5 Πηγάδια
Διαβαστε το πρώτο μέρος εδώ.
Κορυφή Χαμίτης
Η πορεία μας δεν αλλάζει και συνεχίζει να ακολουθεί τη δύση. Μονοπάτι, δεν υπάρχει , από τότε που αφήσαμε το χωματόδρομο μετά την Βουλγάρα, αλλά το σχετικά ομαλό πεδίο δεν παρουσιάζει δυσκολία προσανατολισμού . Ακόμα και ο όχι τόσο έμπειρος ορειβάτης , με τη χρήση της πυξίδας , μπορεί κρατώντας σταθερά δυτική κατεύθυνση (σύμφωνα πάντα με τη διαδρομή που περιγράφουμε) να ανέβει και στις τρεις ψηλότερες κορυφές του βουνού. Τα σύννεφα συνεχίζουν να μας προσφέρουν τον ίσκιο τους και εμείς περπατάμε ανάμεσα στη χαμηλή βλάστηση.
Το τοπίο είναι υπέροχο, με τις σκιές από τους βράχους να δημιουργούν περίεργες μορφές και σχήματα. Μικροί λόφοι και κοιλάδες είναι διάσπαρτες παντού, χωρίς όμως να κουράζουν στο περπάτημα αφού οι κλίσεις είναι πολύ απαλές. Ο αέρας που φυσάει δροσερός, αποτελεί άλλο ένα συν στην ανάβαση μας . Πεζοπορούμε για μια περίπου ώρα ακόμα , μέχρι που βλέπουμε μπροστά μας ένα μεγάλο σχηματισμό βράχων που ξεχωρίζει σε μέγεθος από τους υπόλοιπους τριγύρω. Είναι περίπου 8 μέτρα ύψος με περίμετρο γύρω στα 40 μέτρα . Στην δυτική του πλευρά υπάρχει μια καλαίσθητη ξύλινη πινακίδα που γράφει “ Χαμίτης 2062 μ “. Φτάσαμε λοιπόν και σκαρφαλώνουμε τα τελευταία 8 μέτρα, από την νότια πλευρά που είναι και η πιο εύκολα προσβάσιμη.
Η θέα αποζημιώνει την όλη προσπάθεια μας. Από τη μια μεριά το οροπέδιο της Κοζάνης και πιο δίπλα τα Πιέρια και η λίμνη του Πολύφυτου από την άλλη ο κάμπος της Νάουσας, η Βεγορίτιδα και το Καιμακτσαλάν και στο βάθος ο Όλυμπος . Ο ουρανός και το βουνό γίνονται ένα και ο μόνος ήχος είναι ο άνεμος που έχει αρχίσει να δυναμώνει. Ξεκούραση , φωτογραφίες και εμπρός για το δρόμο της επιστροφής.
Καταφύγιο ΕΟΣ και επιστροφή
Κατεβαίνουμε από την κορυφή και γυρίζουμε Β ΒΑ για να βρούμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο καταφύγιο του ΕΟΣ Νάουσας και από εκεί πίσω στην αφετηρία μας. Το σκηνικό από την βόρεια πλευρά της κορυφής , εντελώς διαφορετικό από τα αλπικά λιβάδια της νότιας πλευράς . Μεγάλοι βράχοι διάσπαρτοι σε διάφορα μεγέθη , σχεδόν παντού , φυτρώνουν σαν πέτρινα φυτά ανάμεσα στο γρασίδι. Ακολουθούμε τα κόκκινα σημάδια που οριοθετούν το μονοπάτι που μας κατεβάζει σιγά σιγά σε χαμηλότερο υψόμετρο. Κατεβαίνοντας, αρχίζει να αλλάζει και το τοπίο και τα πρώτα διάσπαρτα δένδρα κάνουν την εμφάνιση τους. Τώρα περπατάμε ανάμεσα σε πουρνάρια και γκορτσιές ενώ στις παρυφές της πλαγιάς, συστάδες από έλατα δημιουργούν όμορφα δασάκια .
Η σήμανση είναι υποδειγματική και εμείς συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε με μέτρια κλίση και σε κάποια σημεία αρκετή. Περνάμε από μικρές χαράδρες και ανεβαίνουμε σε μικρές ράχες , από όπου μπορεί να δει κανείς το καταφύγιο στο βάθος . Μετά από μια ώρα περίπου φτάνουμε στο όμορφο πέτρινο κτίριο του καταφυγίου του ΕΟΣ Νάουσας .
Το καταφύγιο είναι κλειστό και έτσι καθόμαστε στα σκαλοπάτια του και στα ξύλινα παγκάκια που υπάρχουν στην αυλή του. Σιωπηλοί, απολαμβάνουμε το όμορφο απομεσήμερο , χαζεύοντας δυο αετούς που πετούν στον ουρανό. Μετά την απαραίτητη στάση για ξεκούραση , ώρα για ανασύνταξη .
Κατηφορίζουμε στη μικρή ράχη μπροστά από το καταφύγιο για να φτάσουμε στο δασικό δρόμο που βλέπουμε μπροστά μας. Βγαίνουμε γρήγορα στο δρόμο, έχοντας αφήσει πίσω μας το γυμνό αλπικό τοπίο και περπατάμε ελεύθερα, ενώ δεξιά και αριστερά μας, το δάσος γίνεται όλο και πιο πυκνό.
Παραμένουμε στο δρόμο για 1000μ. περίπου και φτάνουμε σε ένα σταυροδρόμι . Στρίβουμε δεξιά , ανατολικά , ακολουθώντας τη σήμανση της ταμπέλας που γράφει “ Αδιέξοδος δρόμος , Μπαλκόνι “ και σε λίγο μπαίνουμε στο δάσος. Ένα υπέροχο δάσος από οξιές και βελανιδιές , με πανύψηλα δένδρα. Ο δασικός δρόμος στενεύει και σιγά σιγά γίνεται μονοπάτι που ακολουθεί ΒΑ πορεία . Ένα καλογραμμένο και πλατύ μονοπάτι με πολύ καλή σήμανση. Είναι αρχές φθινοπώρου, αλλά τα σημάδια του δεν έχουν φανεί ακόμα στα δένδρα, που είναι καταπράσινα και γεμάτα ζωή. Κατηφορίζουμε ανάμεσα στις οξιές , συντροφιά με το τρίξιμο από τα βήματα μας, στα πεσμένα φύλλα και τα σπασμένα κλαδιά , το βούισμα των ζουζουνιών και το κελάιδισμα των πουλιών. Η φύση συνεχίζει να δουλεύει εντατικά και να προετοιμάζεται για το χειμώνα που έρχεται.
Σε μια ώρα και κάτι, φτάνουμε στο τέρμα του μονοπατιού και βγαίνουμε στη πίστα “Παράδεισος” του χιονοδρομικού . Από εκεί στρίβουμε αριστερά και φθάνουμε πίσω, στην αρχή της κυκλικής μας διαδρομής , σε ελάχιστο χρόνο.