ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Ο Βόρειος Όλυμπος δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το βουνό των Θεών, παρά μόνο το ύψος του. Κατάφυτες πλαγιές από οξιές και βελανιδιές, με διάσπαρτα όμορφα χωριά. Από τα πεδινά με το Δίον και τον αρχαιολογικό χώρο του (αρχαιότατη πόλη στρατηγικής σημασίας και μια από τις πιο φημισμένες μακεδονικές πολιτείες) μέχρι τα ορεινά και τη Βροντού Πιερίας, από όπου ξεκινάει και η διαδρομή μας.
Το χωριό είναι κτισμένο κοντά στο ρέμα της Αγίας Τριάδας και έλαβε την ονομασία του από τη δυνατή βοή του νερού, που κυλούσε ορμητικά από τον Όλυμπο. Είναι η είσοδος του Ολύμπου από τη βόρεια πλευρά και πολλοί ορειβάτες με αφετηρία τη Βροντού , ανεβαίνουν προς τις πανέμορφες κορυφές του μυθικού βουνού. Στα 1005μ υψόμετρο λειτουργεί και το ορειβατικό καταφύγιο “Κρεβάτια”.
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Απόσταση από Θεσ/νικη 99 km
Ευρωπαϊκός Αριθμός Έκτακτης Ανάγκης: 112
Πυροσβεστική: 199
ΕΚΑΒ: 166
Καταφύγιο Κρεβάτια 697 177 3070
ΕΟΣ Βροντούς 697 222 4665 / 6973 804 843
Μονή Αγ.Τριάδας (Υψομ 430μ) – Κόψη Μπαρμπαλά(Υψομ 1842μ)
Είδος Διαδρομής: Ορεινή Πεζοπορία (Δύσκολη)
Μήκος διαδρομής: 6,2 χλμ περίπου
Νερό: Όχι ( μόνο στο καταφύγιο Κρεβάτια)
Σημανση: Ναι , κόκκινα κίτρινα σημάδια
Διάρκεια: 5 ώρες και 10 λεπτά (ανάβαση)
4 ώρες και 30 λεπτά (κατάβαση)
Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε τον ΣΕΠ 2019
Μέλη ομάδας 2 ενήλικες
Φτάνουμε στη Βροντού και ακολουθούμε το δρόμο προς Αγία Κόρη. Περίπου στα τέσσερα χιλιόμετρα, από το χωριό βρίσκουμε μία διασταύρωση στα δεξιά μας που μας φέρνει σε λίγα λεπτά στην μεγάλη ξύλινη πόρτα του μοναστηριού της Αγίας Τριάδας. Λίγα μέτρα πριν από την εκκλησία υπάρχει πινακίδα που μας πληροφορεί για την αρχή της διαδρομής. Το μονοπάτι, αρκετά ανηφορικό με πολύ καλή σήμανση , κερδίζει γρήγορα ύψος .
Προχωρά παράλληλα σχεδόν με το ρέμα της Αγ. Κόρης , μέσα από πυκνή βλάστηση από οξιές και μαυρόπευκα. Όσο ανεβαίνουμε ψηλότερα , τόσο πιο καλά διαγράφεται ο Μπαρπαλάς και η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε. Στο μονοπάτι υπάρχουν και δυο σημεία ξεκούρασης με καταπληκτική θέα στο φαράγγι. Φτάνουμε στο οροπέδιο που βρίσκετε το καταφύγια Κρεβάτια , σε μιάμιση ώρα περίπου, για να ξεκουραστούμε λίγο και να συνεχίσουμε την ανάβαση μας . Εναλλακτικά, για όσους δεν θέλουν να ξεκινήσουν την πεζοπορία από τόσο χαμηλά , υπάρχει ένας χωματόδρομος γύρω στα 8 km , λίγο έξω από το μοναστήρι , που φτάνει μέχρι τα “Kρεβάτια”
Ξεκούραση και ανασύνταξη δυνάμεων στο προαύλιο του καταφυγίου, γιατί μας περιμένει δύσκολη συνεχεία. Ο Ισαάκ, που διαχειρίζεται το καταφύγιο , όταν του είπαμε για πού πάμε, απάντησε με νόημα “ θα φάτε πολύ ξύλο “ και τελικά όπως ανακαλύψαμε αργότερα, είχε πάρα πολύ δίκιο. Το μονοπάτι ξεκινάει λίγο πιο πάνω από το καταφύγιο και μας δείχνει αμέσως τις προθέσεις του. Περπατάμε μέσα στο δάσος , ακολουθώντας τα κοκκινοκίτρινα σημάδια του μονοπατιού. Η ανάβαση δύσκολη και κάθε ώρα που παίρνει γίνεται δυσκολότερη.
Η ανηφόρα συνεχόμενη και δυνατή. Ο ήλιος είναι ήδη ψηλά , αλλά το δάσος, πυκνό, μας χαρίζει τη σκιά του. Ανεβαίνουμε ήδη καμιά ώρα περίπου , όταν συναντάμε το Μπάρμπα Μήτσο με το κοπάδι του. Μορφή, βγαλμένη από τα παιδικά μας χρόνια . Άσπρο μαλλί , παχύ μουστάκι , καβάλα στο μουλάρι του , βόσκει τα γίδια του στα ορεινά λιβάδια του Ολύμπου. Σταματάμε για λίγο και πιάνουμε τη κουβέντα. Μας λέει για το βουνό και τη δυσκολία της διαδρομής. Αγνός άνθρωπος της υπαίθρου γεμάτος καλοσύνη, μοιράζεται μαζί μας το μοναδικό μήλο του , γιατί έχουμε ανηφόρα και το χρειαζόμαστε λέει . Τον χαιρετάμε και συνεχίζουμε τη δύσκολη διαδρομή που άλλοτε τρυπώνει μέσα στο δάσος και άλλοτε σκαρφαλώνει άκρη άκρη με τον γκρεμό.
Μετά από άλλες δυο ώρες και μια επίπονη και ανελέητη ανάβαση, βγαίνουμε από το δάσος. Μονοπάτι πια δεν υπάρχει αλλά δεν υπάρχει και πρόβλημα προσανατολισμού. Μπροστά μας, η τελευταία απότομη ανηφόρα μέχρι το ίσιωμα της κορυφής και το υψομετρικό κολονάκι που φαίνεται στο βάθος . Επιτέλους, φτάσαμε. Απέναντι μας , το Παπά ρέμα και οι ψηλές κορυφές του βουνού των θεών, Πρ. Ηλίας , Τούμπα, Στεφάνι, Χρηστάκης . Από την άλλη, τα Πιέρια, η Βροντού , οι παραλίες της Κατερίνης , ο Θερμαϊκός και η Χαλκιδική .
Θα μπορούσαμε να κάτσουμε εκεί και να θαυμάζουμε για πάντα, αλλά η ώρα περνούσε και έπρεπε να γυρίσουμε. Έχουμε μπροστά μας μια εξίσου δύσκολη κατάβαση και ήδη είναι αργά . Ξεκινάμε γοργά την επιστροφή από το ίδιο μονοπάτι . Είναι απόγευμα πια όταν φτάνουμε στο καταφύγιο . Ξεκούραση , τραγούδι με τον Ισαάκ και τον τζουρά του, φωτογραφίες και ξανά άλλη μιάμιση ώρα κατάβαση για το μοναστήρι, όπου φτάνουμε λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Μια κοπιαστική διαδρομή που μπορεί να χαρακτηριστεί αλπική , παρά το σχετικά μικρό υψόμετρο της κορυφής. Τελικά φάγαμε “ πολύ ξύλο “ όπως ακριβώς μας είχε πει ο Ισαάκ. Κατάκοπους, αλλά ψυχικά και πνευματικά γεμάτους, μας βρήκε η όμορφη φθινοπωρινή νύχτα , να οδηγούμε προς Θεσσαλονίκη, αφήνοντας πίσω μας την ομορφιά της βόρειας πλευράς του Ολύμπου.