ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Το όρος Πάικο βρίσκεται στην Κεντρική Μακεδονία στα σύνορα των νομών Πέλλας και Κιλκίς με κορυφή την Γκόλα Τσούκα σε υψόμετρο 1.650 μέτρα.
Μία πολύ όμορφη και εύκολη διαδρομή του βουνού, είναι το μονοπάτι που ακολουθεί τον Στραβοπόταμο
Ο Στραβοπόταμος είναι ένας μικρός ποταμός, που πηγάζει από την πηγή Πέντε Βρύσες που υπάρχει στην είσοδο του χωριού Μεγάλα Λιβάδια και είναι παραπόταμος του Αξιού ποταμού.
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Απόσταση από Θεσ/νικη 93 km (μέχρι την Καστανερή)
Ευρωπαϊκός Αριθμός Έκτακτης Ανάγκης: 112
Πυροσβεστική: 199
ΕΚΑΒ: 166
Δασαρχείο Γουμένισσας 2343042002
Παρατηρητήριο Πριματαρι– Λυόμενο Στραβοποτάμου
Πληροφορίες διαδρομής
Είδος διαδρομής: Πεζοπορία
Μήκος διαδρομής: 5,9 km
Νερο στη διαδρομή: Όχι , μόνο στο τέλος
Διάρκεια: 1 ώρα και 30 λεπτά. (μετάβαση)
1 ώρα. (επιστροφή)
Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε τον ΔΕΚ 2019
Μέλη ομάδας 6 ενήλικες
Είναι η τρίτη φορά που ερχόμαστε στο Πάικο και κάθε φορά, ανακαλύπτουμε ένα άλλο πρόσωπο του βουνού, ακολουθώντας μια από τις πολλές διαδρομές του. Αυτή τη φορά ήρθαμε για το μονοπάτι που ξεκινάει από τη θέση Πριματάρι, λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό της Καστανερής και τελειώνει στη θέση λυόμενο Στραβοποτάμου και είναι γνωστό ως το μονοπάτι του Στραβοποτάμου. Ανεβαίνουμε από Γουμένισσα και Καστανερή προς Μεγάλα Λιβάδια και σε περίπου 8 Km συναντάμε στα δεξιά μας το ξύλινο παρατηρητήριο του Πριματαρίου. Αφήνουμε τα αυτοκίνητα μας στο μικρό πλάτωμα του δρόμου, ανεβαίνουμε στη ξύλινη κατασκευή για να απολαύουμε την εντυπωσιακή θέα του φαραγγιού και αρχίζουμε τις ετοιμασίες για την πορεία μας.
Αριστερά από το παρατηρητηρίο, με βόρεια κατεύθυνση, ξεκινάει το κατηφορικό μονοπάτι , που μετά από μισή περίπου ώρα, μας κατεβάζει στην όχθη του ρέματος και στην πρώτη από τις 8 γέφυρες της διαδρομής μας .Μια μικρή ξύλινη γέφυρα , απόλυτα ταιριαστή με το περιβάλλον. Περνάμε απέναντι, και ακολουθούμε το μονοπάτι που ανηφορίζει προς τα δεξιά μέχρι να συναντηθεί με δασικό δρόμο . Τον περπατάμε για περίπου 400 μ και ξαναμπαίνουμε στο μονοπάτι ακολουθώντας τη σήμανση . Είναι Δεκέμβρης και όλο το έδαφος είναι σκεπασμένο με τα κιτρινοκόκκινα φύλλα από τα γυμνά δένδρα του δάσους. Ένα δάσος γεμάτο από οξιές, άγριες καστανιές και βελανιδιές που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές του βουνού , μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου.
Πεζοπορούμε χαλαρά, έχοντας το ποτάμι στα αριστερά μας και σε λίγο φτάνουμε στη δεύτερη γέφυρα που είναι το σημείο συνάντησης του Στραβοποτάμου με ένα μικρό ρέμα και το σκηνικό είναι πραγματικά παραμυθένιο. Περνάμε ξανά απέναντι και συνεχίζουμε την πεζοπορία μας στο καλογραμμένο μονοπάτι,, ανηφορίζοντας ανάμεσα στις θεόρατες οξιές. Το ποτάμι ρέει τώρα στα δεξιά μας και έτσι όπως το βλέπουμε από ψηλά, μας δίνεται η ευκαιρία να θαυμάσουμε τις στροφές του. Εξαιτίας αυτών το στροφών, πήρε και το όνομα του. Θα το διασχίσουμε άλλες έξι φορές , περνώντας πάνω από τις μικρές ξύλινες γέφυρες , θαυμάζοντας σε κάθε στροφή και από μια διαφορετική εικόνα της φύσης. Μετά την τελευταία γέφυρα, το δάσος ανοίγει και ένα μεγάλο ξέφωτο εμφανίζεται μπροστά μας, που είναι και το τέλος της διαδρομής μας.
Είναι στενό εκεί που είναι η έξοδος του μονοπατιού , αλλά σιγά σιγά πλαταίνει και γίνεται ένα πανέμορφο ορεινό λιβάδι. Μια βρύση με δροσερό νερό μας περιμένει και δίπλα πολύ όμορφες ξύλινες κατασκευές με παγκάκια και τραπέζια για την ξεκούραση των επισκεπτών, αλλά και μια μικρή παιδική χαρά. Στην άλλη άκρη από το ξέφωτο υπάρχει η ξύλινη καλύβα του Δασαρχείου και από δίπλα ένας μικρός χωματόδρομος που στρίβει ανηφορικά και μας οδηγεί στο δημόσιο δρόμο που ενώνει τη Γουμένισσα με τα Μεγάλα Λιβάδια.
Από τη πρώτη μας επίσκεψη στο βουνό πριν επτά χρόνια έχουμε εκθειάσει την δουλεία του Δασαρχείου και θα το ξανακάνουμε. Υποδειγματική η σήμανση και η συντήρηση του μονοπατιού , υποδειγματική και η συντήρηση και αισθητική των κατασκευών
Ανηφορίζουμε το χωματόδρομο δίπλα από την μικρή καλύβα και βγαίνουμε στο δρόμο. Στρίβουμε αριστερά και παίρνουμε την κατηφόρα για το Πριματάαρι . Η πεζοπορία στη δημοσιά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την ομορφιά του μονοπατιού του δάσους , παρά μόνο τα γάργαρα νερά και τα χαλί από τα πεσμένα φύλλα, γιατί κατά τα άλλα το δάσος κι από τις δυο πλευρές του δρόμου καλά κρατεί. Περπατάμε ή μάλλον βολτάρουμε, φτάνοντας στα αυτοκίνητα μας χωρίς να το καταλάβουμε .
Η ημέρα μας τελειώνει στη πλατεία της Γουμένισσας. Το μέρος φημίζεται για το τσίπουρο του και δεν θα φεύγαμε χωρίς να δοκιμάσουμε. Το απόγευμα λοιπόν μας βρίσκει τρώγοντας μεζεδάκια και πίνοντας τσιπουράκι στην πλατεία της μικρής πόλης, σχολιάζοντας τη πρωινή διαδρομή και σχεδιάζοντας την επομένη εξόρμηση μας.