ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Το Μενοίκιο είναι βουνό της βόρειας Ελλάδας με υψόμετρο 1.963 μέτρα (κορυφή Μαυρομάτα). Βρίσκεται στα σύνορα των νομών Δράμας και Σερρών. Συνδέεται στα βόρεια με τον Όρβηλο, του οποίου μπορεί να θεωρηθεί και τμήμα του, ενώ στα δυτικά με τα Όρη Βροντούς. Στους πρόποδές του είναι χτισμένα χωριά και κωμοπόλεις με πλούσια λαϊκή και μακεδονίτικη αρχιτεκτονική και ιδιαίτερη μουσική και λαϊκή παράδοση, όπως η Αλιστράτη, η Μικρόπολη, η Καλλιθέα Δράμας, ο Εμμανουήλ Παππάς Σερρών, το Χιονοχώρι Σερρών, το Άγιο Πνεύμα Σερρών, το Δαφνούδι και η Νέα Ζίχνη Σερρών.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση για Καβάλα μέχρι τον κόμβο της Αμφιπoλης (98 km) και από εκεί προς Δράμα (49 km) . Από Δράμα στρίβουμε προς Μικρόπολη και μετά από 30 km φτάνουμε στο όμορφο χωριό . Από Μικρόπολη ακολουθούμε την ταμπέλα που γράφει «Παναγια Καστανιωτισσα» και ανεβαίνουμε στο αιωνόβιο δάσος καστανιάς που είναι και ο προορισμός μας.
| ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Απόσταση από Θεσ/νικη : 185 km Θέση κατασκήνωσης: Μικρόπολη , Αιωνόβιο δάσος καστανιάς ( Υψομ.850m) Νερό: Nαι Ευρωπαϊκός Αριθμός Έκτακτης Ανάγκης: 112 Πυροσβεστική: 199 ΕΚΑΒ: 166 |
Οροπέδιο Καλλίπολης , Μενοίκιο όρος
Ημέρα 1η
| Πληροφορίες Διαδρομής
Πεζοπορία – Ορεινη πεζοπορία , ελαφριά ανάβαση Αιωνόβιο δάσος καστανιάς – Οροπέδιο Καλλίπολης (Υψομ. 1250m), όρος Μενοίκιο Μήκος διαδρομής: 4 χιλιόμετρα και 500 μέτρα. Νερό στη διαδρομή: Οχι Διάρκεια: 2 ώρες και 15 λεπτά. (ανάβαση) 1 ώρα και 45 λεπτά. (κατάβαση) Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε τον ΣΕΠ.2012 Μέλη ομάδας 4 ενήλικες και 3 παιδιά 10 και 5 ετών |
Μπροστά από το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μικρόπολης, αρχίζει η ανηφόρα για τη θέση κατασκήνωσης μας . Η διαδρομή έχει μήκος περίπου 5,5 km από το μονοπάτι και 7,8 km από το δασικό δρόμο. Ο δρόμος έχει κατεύθυνση νοτιοδυτική, έχει ήπιες κλίσεις και βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση .Το ίδιο και το μονοπάτι που συμπίπτει σε πολλά σημεία με το δασικό δρόμο . Εμείς επιλέξαμε να ανέβουμε με το αυτοκίνητο.
Η πρώτη επαφή με το δάσος αρχίζει μετά από 1km περίπου με μια μικρή συστάδα καστανιάς σε υψόμετρο 500 μ. Η διαδρομή μέσα στο καστανοδάσος είναι περίπου 200 μ. Μετά από ένα μικρό ξέφωτο, μπαίνουμε στο δάσος της οξιάς . Η διαδρομή μέσα στο πυκνό δάσος είναι φανταστική. Ο δρόμος είναι σχεδόν επίπεδος και σε μερικά σημεία και κατηφορικός. Μετά από περίπου 1km ξαναρχίζει το δάσος καστανιάς.
Η κλίση έχει γίνει μεγαλύτερη και ο δασόδρομος κάνει πολλούς ελιγμούς, ακολουθώντας νότια κατεύθυνση. Οι πεζοπόροι, στο σημείο αυτό, μπορούν να κάνουν χρήση του μονοπατιού που το οποίο ακολουθεί ευθεία γραμμή κερδίζοντας σημαντική απόσταση. Για μερικές εκατοντάδες μέτρα, η διαδρομή βρίσκεται στις παρυφές των δύο δασικών ειδών (οξιάς και καστανιάς). Οι στροφές συνεχίζουν για 2,5 km.
Το τέλος των ελιγμών αποζημιώνει τον επισκέπτη. Στα δεξιά μας βλέπουμε την είσοδο για ένα μεγάλο ξέφωτο με γρασίδι που στην μια άκρη του είναι το ξωκλήσι της Παναγιάς της Καστανιωτισσας και στην άλλη ένα ξύλινο καταφύγιο , το οποίο δυστυχώς είναι ασυντήρητο και σε πολύ κακή κατάσταση . Γύρω γύρω ένα πυκνό δάσος με πανύψηλες και θεόρατες καστανιές. Είναι το αιωνόβιο καστανοδασος και τα δέντρα του έχουν ηλικία πάνω από 300 χρόνια και κάποια από αυτά πάνω από 700 χρόνια . Εδώ είναι και το μέρος της κατασκήνωσης μας . Που θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο άλλωστε. Τα κλαδιά των δέντρων πλέκονται μεταξύ τους σχηματίζοντας πυκνή σκιά και οι καρποί τους κρέμονται από την άκρη τους . Τα πεσμένα φύλλα δημιουργούν το φυσικό στρώμα για να στήσουμε τις σκηνές μας . Τρεις βρύσες τρέχουν γάργαρο νερό , ένα μεγάλο ξύλινο κιόσκι και φυσικά σχηματισμένα ρυάκια ,από τι ανοιξιάτικες βροχές , συμπληρώνουν το σκηνικό.
(Πληροφορία για κατασκηνωτές: Το μέρος γεμίζει κόσμο ( και άρα δύσκολο για κατασκήνωση) κάθε δεκαπενταύγουστο λόγω της εορτής της Παναγίας και κάθε μέσα Οκτωβρίου λόγω της γιορτής κάστανου .)
Αφού ταχτοποιήσαμε την κατασκήνωση μας, ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας για το οροπέδιο της Καλλίπολης.
Γεμίζουμε τα παγούρια μας και παίρνουμε πάλι τον δασικό δρόμο προς τα επάνω. Ο δρόμος είναι τώρα αρκετά κακοτράχαλος και εάν κάποιος θέλει να ανέβει με αυτοκίνητο θα χρειαστεί 4×4. Η διαδρομή μας ακολουθεί την ανηφόρα που συνεχίζει να είναι ήπια . Δεξιά και αριστερά, το δάσος μας συντροφεύει με τις πανύψηλες καστανιές και τον ίσκιο τους. Η ημέρα της διαδρομής μας είναι αρκετά ζεστή και ο ίσκιος είναι σωτήριος. Η εκπληκτική ομορφιά του δάσους, μας έχει συνεπάρει και έτσι προχωρούμε με αργό ρυθμό . Θαυμάζουμε τα σχέδια που δημιουργούν τα γεμάτα καρπούς κλαδιά ,ακούμε το κελαΐδισμα των πουλιών και γευόμαστε τα βατόμουρα και τα μυρτιλα που είναι σαν φυσικός φράκτης στις άκρες του δρόμου. Τα κάστανα κρέμονται πάνω από το κεφάλι μας , σαν τσαμπιά από σταφύλια, πράσινα ακόμα, μιας και δεν είναι η εποχή τους. Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε στον φυδογυριστο δρόμο ο οποίος μας οδηγεί από μόνος του στον προορισμό μας . Είμαστε τώρα λίγο πάνω από τα 1000 μέτρα υψόμετρο και βρίσκουμε σε μια κλειστή στροφή μια διασταύρωση. Οι ντόπιοι την λένε Κοριτσάμπελι . Ο δρόμος αριστερά ανηφορίζει προς το Οροπέδιο της Καλλίπολης και δεξιά κατηφορίζει προς τη Μικρόπολη, από διαφορετική διαδρομή.
Εμείς συνεχίζουμε αριστερά προς το οροπέδιο. Ο δρόμος εξακολουθεί να κινείται μέσα στο πυκνό δάσος καστανιών . Υπάρχουν μονοπάτια που χάνονται μέσα στο δάσος και κόβουν τη διαδρομή, κερδίζοντας αρκετό μήκος και χρόνο , αλλά δεν έχουν καλή σήμανση. Έτσι προτιμήσαμε τη σιγουριά του δασικού δρόμου που σιγά σιγά μας ανεβάζει σε όλο και μεγαλύτερο υψόμετρο. Το δάσος αρχίζει να τελειώνει , γίνεται πιο αραιό και γρασίδι και θάμνοι αντικαθιστούν τα ψηλά δένδρα. Περπατάμε ήδη περίπου 4 km και φτάνουμε στο τέλος του ανήφορου. Δεξιά μας βλέπουμε το οροπέδιο και στο βάθος τη ράχη της «Ρατζάνας» και τις κορυφές «Πεντάπετρο» και «Μαυρομάτα» . Αριστερά μας σε μια μικρή ανηφόρα βλέπουμε το καταφύγιο της Καλλίπολης. Μια μικρή ξύλινη καλύβα με τραπέζι και πάγκους μπροστά της. Εμείς συνεχίζουμε δεξιά για το οροπέδιο και τις ξερολιθιές από τα μαντριά . Από τους ντόπιους έχουμε ακούσει για μια μικρή τεχνητή λίμνη που υπάρχει στη περιοχή και αποφασίσαμε να την επισκεφτούμε. Αλλά οι οδηγίες που μας έδωσαν ήταν λίγο μπερδεμένες. Έτσι ψάχνοντας τη λίμνη , περιπλανηθήκαμε στα ορεινά λιβάδια , χαθήκαμε σε μια ρεματιά(παραλίγο να φτάσουμε στο νομό Σερρών ) και βγήκαμε εκτός προγράμματος . Πήραμε λοιπόν το δρόμο του γυρισμού και βρεθήκαμε ξανά στο καταφύγιο της Καλλίπολης. Ανεβαίνουμε τη μικρή ανηφόρα και βγαίνουμε σε ένα μικρό πλάτωμα μπροστά από τη μικρή ξύλινη καμπίνα. Καθόμαστε στο τραπέζι κάτω από το κιόσκι και αγναντεύουμε την υπέροχη θέα. Όλη η πεδιάδα της Δράμας είναι στα πόδια μας , από κάτω μας η Μικρόπολη και απέναντι μας ο μεγαλόπρεπος όγκος του Φαλακρού. Καθόμαστε να ξαποστάσουμε σιωπηλοί, θαυμάζοντας τις εικόνες που βλέπουμε προσπαθώντας να τις χωρέσουμε στη μνήμη μας.
Μετά το μικρό μας διάλλειμα, ακολουθούμε το ίδια διαδρομή πίσω στη κατασκήνωση μας. Αυτή τη φορά πιο χαλαρά, μαζεύοντας βατόμουρα από τις άκρες του δρόμου. Έχοντας μαζέψει μια ικανοποιητική ποσότητα ώστε να έχουμε αρκετή ποσότητα για επιδόρπιο, φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στις σκηνές μας. Τώρα είναι η ώρα της κατασκηνωτικής ζωής . Δροσιστήκαμε από τα γάργαρα νερά των βρυσών και αρχίσαμε την προετοιμασία του δείπνου. Στο χώρο υπάρχουν έτοιμες ψησταριές τις οποίες και χρησιμοποιήσαμε με μεγάλη επιτυχία. Ο ήλιος πέφτει και το σούρουπο γεμίζει τον ουρανό με φανταστικά χρώματα . Σιγά σιγά εμφανίζονται τα πρώτα αστέρια και το γλυκό βράδυ με τις μυρωδιές του γεμίζει τον αέρα.
Ημέρα 2η
Ξυπνήσαμε από τις ακτίνες του ήλιου που χτυπούσαν τις σκηνές μας . Η πρωινή δροσιά στόλιζε τα φύλλα και το γρασίδι μύριζε φρεσκάδα . Οι ακτίνες του ηλίου διαπερνούσαν τις κορυφές των δένδρων και άρχιζαν να ζεσταίνουν τον πρωινό αέρα. Μετά το πρωινό μας αποφασίσαμε ότι η ημέρα θα ήταν ημέρα παιχνιδιού . Για αυτό το λόγο δεν υπάρχουν πληροφορίες διαδρομής, μόνο η περιγραφή μιας ξέγνοιαστης μέρας.
Έτσι λοιπόν μαζί με τα παιδιά μας γίναμε και εμείς παιδιά . Κάναμε κούνια στην ξύλινη παιδική χαρά που υπάρχει στο χώρο . Παίξαμε κρυφτο , κυνηγητό, μήλα και ποδόσφαιρο. Σκαρφαλώσαμε στα δένδρα και κάναμε flying fox . Μαζέψαμε κάστανα και βελανίδια. Τρέξαμε, φωνάξαμε , κυλιστήκαμε στο γρασίδι και ξαναγυρίσαμε στην παιδική μας ηλικία. Είναι πολύ σημαντικό η εκδρομή , να μην είναι καταναγκασμός ,ειδικά για τα παιδιά, αλλά ευχαρίστηση. Έτσι τα οφέλη της επαφής με τη φύση πολλαπλασιάζονται και οι δεσμοί της οικογένειας γίνονται πιο δυνατοί και σταθεροί . Κάπως έτσι , χωρίς πρόγραμμα πέρασε η δεύτερη ημέρα μας και μετά το μεσημεριανό μας φαγητό πήραμε το δρόμο του γυρισμού για Θεσσαλονίκη. Η υπόσχεση που δώσαμε ήταν ότι όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μας θα ξανάρθουμε.