Το όρος Παγγαίο έχει 40Km. μήκος και 20Km πλάτος είναι ένας ορεινός όγκος που στέκεται μόνο του ανάμεσα στους νομούς Καβάλας και Σερρών. Τα πυκνά και καταπράσινα δάση του αρχίζουν από αρκετά χαμηλό υψόμετρο και αποτελούνται από βελανιδιές , οξιές , καστανιές και έλατα . Στους πρόποδες του, χαμένα μέσα στη φύση, υπάρχουν πολύ όμορφα μικρά και γραφικά χωριά που προσφέρουν την ξεκούραση και την ηρεμία στον επισκέπτη..
Το βουνό έχει τέσσερεις κορυφές με ψηλότερη το Μάτι (1956μ) . Ο στόχος μας είναι η ανάβαση στην κορυφή Αυγό που εάν και είναι η χαμηλότερη (1835μ) είναι η ομορφότερη και αυτή με τη καλύτερη θέα. Η προσέγγιση της γίνεται με αρκετές διαδρομές από όλες σχεδόν της πλευρές του βουνού, αλλά η πιο σύντομη είναι από την νοτιοανατολική πλευρά του και το χωριό Ακροβούνι και αυτό γιατί υπάρχει δρόμος που σε ανεβάζει μέχρι το παλιό χιονοδρομικό (δεν λειτουργεί πλέον) και το οροπέδιο των κορυφών. Από Θεσσαλονίκη πηγαίνουμε προς Καβάλα και βγαίνουμε στην έξοδο για Ελευθερούπολη. Το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι το Ακροβούνι. Από εκεί ακολουθούμε τις ταμπέλες για Δασικό χωριό ή Χιονοδρομικό .
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Απόσταση από Θεσ/νικη 134 km
Διόδια: 5,10 €
Ευρωπαϊκός Αριθμός Έκτακτης Ανάγκης: 112
Πυροσβεστική: 199
ΕΚΑΒ: 166
ΕΟΣ Καβάλας 2513007492 www.eoskavalas.gr
Κορυφή Αυγό (νότια πλευρά) (1836μ) – Παγγαίο όρος
Πληροφορίες διαδρομής
Είδος Διαδρομής: Πεζοπορία , ορειβασία
Βαθμός δυσκολίας: Εύκολη στην αρχή, απαιτητική από τους πρόποδες της κορυφής και μετά
Μήκος διαδρομής: 5,7 km
Νερό: Ναι. Στο δρόμο για το καταφύγιο και στο καταφύγιο
Διάρκεια: 2 ώρες 52 λεπτά (με στάσεις)
Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε τον ΑΠΡ 2022
Μέλη ομάδας: 11 ενήλικες
Εδώ στο Ακροβούνι είχαμε ξαναρθεί πριν χρόνια όταν είχαμε οργανώσει μια ανάβαση στη Βόρεια πλευρά της κορυφής Αυγό. Τότε δεν υπήρχαν ταμπέλες που να δείχνουν το δρόμο για το βουνό. Τώρα όμως ευτυχώς υπάρχουν. Τις ακολουθούμε λοιπόν για να ανέβουμε οδηγώντας μέχρι τα «Λυόμενα του Δασαρχείου» που είναι και το μέρος από όπου θα αρχίσει η πεζοπορία μας. Ο δρόμος στην αρχή είναι καλός αλλά όσο ανεβαίνουμε γίνεται αρκετά άσχημος. Σε σύγκριση με την προηγούμενη επίσκεψη μας είναι σχεδόν παρατημένος, αρκετά στενός τόσο που σε κάποια σημεία δεν χωρούν να περάσουν δυο αυτοκίνητα μαζί και επίσης έχει και μεγάλες λακκούβες. Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή ειδικά εάν έχετε συμβατικό αυτοκίνητο και όχι κάποιο αυτοκίνητο τύπου τζίπ.
Από το χωριό ο φιδογυριστός δρόμος μας οδηγεί σιγά σιγά σε όλο και μεγαλύτερο υψόμετρο. Δεξιά και αριστερά θαυμάζουμε την ομορφιά της φύσης. Τώρα είμαστε πια στην καρδιά του βουνού και οι ακτίνες του ηλίου μόλις που μας βλέπουν μέσα από το πυκνό δάσος. Σε περίπου 16 km και στα 1200m υψόμετρο , βλέπουμε στο δεξί μας χέρι ένα μεγάλο πλάτωμα και ένα ξύλινο σπίτι, ενώ λίγο παραπάνω ξεχωρίζουν και άλλες σκεπές. Είμαστε στα «Λυόμενα» και αυτό είναι το σημείο που θα αφήσουμε τα αυτοκίνητα για να αρχίσουμε την πεζοπορία. Δυστυχώς η κατάσταση του χώρου δεν έχει αλλάξει καθόλου από την τελευταία φορά που ήμασταν εδώ. Αυτό το υπέροχο μέρος με τις 7 ξύλινες καμπίνες , σαν μικρό χωριό, είναι εντελώς εγκαταλελειμμένο και ρημαγμένο. Το ξέρουμε ότι κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε γραφικοί με αυτό το σχόλιο αλλά σε κάποια άλλη χωρά , το μέρος αυτό θα αποτελούσε πόλο έλξης για ορειβάτες, πεζοπόρους και φυσιολάτρες. Παρκάρουμε , φορτώνουμε τα σακίδια , βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ξεκινάμε.
Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής είναι το πιο εύκολο. Δεν έχει μεγάλες κλίσεις και υψομετρικές διαφορές και γίνεται από το δρόμο που συνεχίζει από τα «Λυόμενα» και ανεβαίνει μέχρι την «κοιλάδα του Ορφέα». Έτσι λέγεται το οροπέδιο που είναι στην κάρδια του βουνού και περιβάλλεται από τις 4 κορυφές του. Εμείς θα φτάσουμε μέχρι το καταφύγιο του ΕΟΣ Καβάλας «Αργύρης Πεταλούδας» (1514μ) όπου είναι και η πρώτη μας στάση. Μονοπάτι μέσα από το δάσος δεν υπάρχει και όσο και εάν θέλαμε να χαράξουμε ένα, ο χρόνος για την κορυφή μας πιέζει . Έτσι προτιμάμε την ασφάλεια του δρόμου . Του δρόμου που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το μονοπάτι αφού ανεβαίνει μέσα στο υπέροχο δάσος κερδίζοντας ομαλά ύψος. Περπατάμε μέσα σε μια θάλασσα από βελανιδιές και οξιές. Στη μέση περίπου της διαδρομής για το καταφύγιο, συναντάμε και τα πρώτα χιόνια.
Ξεχασμένα από τη βαρυχειμωνιά καλύπτουν τα ανήλια μέρη. Λίγο παραπάνω συναντάμε μια βρύση με ποτίστρα και είναι μια καλή ευκαιρία να γεμίσουμε τα παγούρια μας. Το τοπίο όσο ανεβαίνουμε αλλάζει και τα έλατα πλέον γεμίζουν το δάσος..Έχουμε περπατήσει περίπου 1 ώρα και 4 km όταν φτάνουμε στο καταφύγιο, όπου έχουμε και μια ευχάριστη συνάντηση με μέλη από την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης που είχαν ανέβει για προπόνηση.
Η θέα από το καταφύγιο είναι φανταστική . Το δάσος καταπράσινο ολόγυρα μας και μπροστά μας, στο μοναδικό άνοιγμα του, σαν σε παράθυρο στη φύση, βλέπουμε όλο τον Στρυμονικό κόλπο. Ξεκουραζόμαστε και ανακτούμε δυνάμεις γιατί τα δύσκολα είναι πλέον μπροστά μας.
Το δεύτερο και δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής ξεκινά πίσω από το καταφύγιο. Από εκεί αρχίζει το μονοπάτι που πάει για την κορυφή. Η πορεία μας είναι γενικά βόρεια μέσα στο πυκνό ελατόδασος. Το χιόνι και τα πεσμένα δένδρα δυσκολεύουν την πορεία μας σε αρκετά σημεία. Το μονοπάτι όμως σε οδηγεί από μόνο του και δύσκολα μπορεί να χαθεί κάποιος. Σε 400μ περίπου βγαίνουμε από το δάσος στην αλπική ζώνη και αποκαλύπτεται μπροστά μας η επιβλητική όψη της κορυφής και η νότια μεγαλόπρεπη πλευρά της.
Συνεχίζουμε στο μονοπάτι που κάποια στιγμή συναντιέται με δασικό δρόμο. Ο δρόμος κάνει το γύρο της κορυφής από τα ανατολικά και καταλήγει στους βόρειους πρόποδες της. Εμείς επειδή θέλουμε να ανέβουμε την νότια πλευρά, εκμεταλλευόμαστε λίγο το δρόμο για να βρούμε καλύτερο πεδίο ανάβασης και περνάμε απέναντι. Πλέον μονοπάτι δεν υπάρχει και η ανάβαση γίνεται ελευθέρα . Η κορυφή είναι από πάνω μας και εμείς τραβερσάρουμε ανατολικά στην προσπάθεια εύρεσης καλύτερου δρόμου για την συνεχεία της ανάβασης. Η κλίση έχει αρχίσει πλέον και αυξάνεται. Αυτό, καθώς και η χαμηλή πυκνή βλάστηση από σκληρούς θάμνους, μπερδεύει τα βήματα μας και μας καθυστέρει σημαντικά . Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε και η θέα γίνεται όλο και πιο επιβλητική. Όπως είπαμε στην αρχή, το Παγγαίο στέκει μόνο του χωρίς να συνορεύει με κανένα άλλο βουνό. Έτσι η θέα που προσφέρει η ανάβαση του είναι μοναδική. Μετά από αρκετά τραβερσαρίσματα έχουμε φτάσει στη μέση της διαδρομής για την κορυφή . Στεκόμαστε σε ένα φυσικό μπαλκόνι από βράχια για να ξεκουραστούμε.
Από κάτω μας βλέπουμε όλα τα παράλια της Ανατολικής Μακεδονίας από τη Χαλκιδική μέχρι την Καβάλα. Απέναντι μας η Θάσος η Σαμαράκη , ο Άθως και όλο το Αιγαίο. Ξεκινάμε ξανά. Η κλίση είναι πλέον αρκετά μεγάλη και εμείς συνεχίζουμε με αργά βήματα για το στόχο μας. Ξεπερνώντας σε λίγο και τα τελευταία δύσκολα μέτρα βλέπουμε πλέον την άκρη από τον μεταλλικό σταυρό ( σήμα κατατεθέν του Αυγού) και το υψομετρικό κολονάκι. Είμαστε πλέον στην κορυφή σε κάτι λιγότερο από 2 ώρες.
Από εδώ βλέπει κανείς σχεδόν τα πάντα. Θάσος στα νότια, νοτιοδυτικά Χαλκιδική, Άθως και εκβολές του Στρυμόνα. Ανατολικά τον κόλπο της Καβάλας και τις πεδιάδες της Ανατολικής Μακεδονίας. Βόρεια τη Δράμα , το Φαλακρό, όλο σχεδόν τον κάμπο των Σερρών και τον Όρβηλο στο βάθος. Και θυμηθήκαμε τους στίχους του τραγουδιού « Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά» και ότι και να γράψουμε δεν μπορεί να περιγράψει την ομορφιά των εικόνων. Ξεκούραση για κάμποση ώρα , οι απαραίτητες φωτογραφίες και επιστροφή από την ίδια διαδρομή πρώτα στο καταφύγιο και μετά στα «Λυόμενα».
Συμπερασματικά, έχοντας ανέβει πλέον και από τη βόρεια (παλαιοτέρα) αλλά και από τη νότια πλευρά θα λέγαμε ότι η νότια πλευρά είναι αρκετά πιο δύσκολη και αν η ανάβαση γίνει χειμώνα θα χρειαστεί να υπάρχει και έξτρα ορειβατικός εξοπλισμός.
Η ημέρα μας έκλεισε όμορφα, αναπολώντας τις στιγμές που ζήσαμε, στην Ελευθερούπολη, όπου κάναμε μια μικρή παράκαμψη για το καθιερωμένο τσιμπούσι , πριν γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη.