Ο Χορτιάτης το βουνό της Θεσσαλονίκης. Εχει υψόμετρο 1.201 μέτρα και βρίσκεται Βορειοανατολικά της Θεσσαλονίκης και η κορυφή του , δεν είναι προσβάσιμη διότι εκεί βρίσκονται στρατιωτικές εγκαταστάσεις και ραντάρ της αεροπορίας . Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Κισσός και στους πρόποδες του βρίσκεται κτισμένη η ομώνυμη κωμόπολη που είναι ένας μαρτυρικός οικισμός, καθώς κάηκε απ’ τους Γερμανούς στις 2 Σεπτεμβρίου του 1944 και εκτελέστηκε όλος ο ανδρικός πληθυσμός. Η χλωρίδα του βουνού αποτελείται από βελανιδιές, καστανιές, οξιές και έλατα ενώ η πανίδα από διάφορα θηλαστικά όπως σκίουρους, λαγούς, αλεπούδες και αγριογούρουνα, καθώς και διάφορα είδη ερπετών.
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Απόσταση από Θεσ/νικη 18 km
Ευρωπαϊκός Αριθμός Έκτακτης Ανάγκης: 112
Πυροσβεστική: 199
ΕΚΑΒ: 166
Δασαρχείο Θεσσαλονίκης 231330903
ΣΕΟ Θεσσαλονίκης 2310224710
Καταφύγιο Χορτιάτη 6936863488
http://www.chortiatis-refuge.gr/
Κυκλική διαδρομή Χωριό – Κορυφή Κολοσούρτης – Καταφύγιο – Χωριο
Το σημείο συνάντησης μας , ήταν στις παρυφές του χωριού . Διασχίζουμε το χωριό ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο με κατεύθυνση προς το ραντάρ . Στην τελευταία δεξιά στροφή , βγαίνοντας από το χωριό , υπάρχει ένα μικρό παρκινγκ στη δεξιά μεριά του δρόμου. Η ώρα είναι 8 το πρωί και υπήρχαν ήδη δυο αυτοκίνητα. Εκεί σταθμεύσαμε και τα δικά μας . Και άλλοι πεζοπόροι , δεν είμαστε οι μόνοι , σκεφτήκαμε . Διαγώνια απέναντι ,φαίνεται ένα άνοιγμα ανάμεσα στα πουρνάρια . Από εκεί αρχίζει και η διαδρομή μας που θα μας πάει πιο ψηλά στο βουνό . Ξεκινάμε την ανάβαση , με σχετικά ήπια κλήση, στο μονοπάτι που σχηματίζεται ανάμεσα στους θάμνους , ενώ οι πέτρες και τα βράχια σχηματίζουν φυσικά σκαλοπάτια, που κάνουν πιο εύκολο το περπάτημα . Η ημέρα προβλέπεται ηλιόλουστη, με καλή θερμοκρασία, αν και το πρωινό κρύο του Φλεβάρη, μας κάνει να ανεβαίνουμε με μπουφάν και γάντια . Σε λίγο διασταυρωνόμαστε με δασικό δρόμο , αλλά εμείς συνεχίζουμε την πορεία μας στο καλοσημαδεμένο μονοπάτι , με κατεύθυνση ανατολικά , που μας φέρνει σε μια ώρα περίπου σε ένα μεγάλο πλάτωμα με καστανιές και οξιές . Εκεί μας βρίσκουν και οι πρώτες ακτίνες του ηλίου που περνούν ανάμεσα από τα ακόμα γυμνά κλαδιά των δέντρων.
Τώρα ο πεζοπόρος έχει δυο επιλογές . Η μια είναι να συνεχίσει ανατολικά στο μονοπάτι των «παγοποιών» και να φτάσει στο καταφύγιο του ΣΕΟ . Η άλλη, είναι να στρίψει νότια νοτιοδυτικά και να ακολουθήσει το πέτρινο μονοπάτι που θα τον ανεβάσει στη δυτική μεριά του βουνού και από εκεί στη μικρή κορυφή , τον Κολοσούρτη. Αυτή τη διαδρομή ακολουθούμε και εμείς . Η κλίση έχει γίνει πιο μεγάλη και εμείς συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε, μέσα σε δάσος με οξιές και καστανιές, μέχρι να συναντήσουμε άλλο ένα δασικό δρόμο , στη βάση της μικρής κορυφής .
Δίπλα στα στοιβαγμένα ξύλα των ξυλοκόπων, καθόμαστε να πάρουμε μια ανάσα και να ξεκουραστούμε . Αρχίζουμε ξανά τον ανήφορο, ακολουθώντας τα σημάδια στο μονοπάτι . Η κλίση έχει γίνει πιο απότομη, το μονοπάτι πιο στενό και χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή , αφού η πρωινή δροσιά στα πεσμένα φύλλα κάνει το έδαφος αρκετά γλιστερό. Σιγά σιγά ανεβαίνουμε σε όλο και μεγαλύτερο υψόμετρο και σε λίγο βγαίνουμε από το δάσος και βρισκόμαστε στη κορυφή. Δυο σκελετοί από σιδερένιες μπάλες πάνω σε δυο μισοτελειωμένες κατασκευές από μπετόν , τα κατάλοιπα από την άκαρπη προσπάθεια χτισίματος ραντάρ , χαρακτηρίζουν τη μικρή κορυφή και τη ματαιοδοξία του ανθρώπου απέναντι στη φύση . Το πλάτωμα της κορυφής ομαλό και μεγάλο και η θέα φανταστική . Από τη μια οι λίμνες Κορώνεια και Βόλβη , ο Βερτίσκος και στο βάθος το Μενοίκιο . Από την άλλη, όλη η Θεσσαλονίκη , ο Θερμαϊκός , μέχρι και το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής . Και απέναντι τα παράλια της Πιερίας και ο επιβλητικός Όλυμπος . Αυτή είναι και η αποζημίωση για την κούραση της ανάβασης .
Αφού ξεκουραστήκαμε και θαυμάσαμε τη θέα, αρχίσαμε την κατάβαση με κατεύθυνση νότια νοτιοανατολικά . Το μονοπάτι κακοτράχαλο και στενό , μας κατεβάζει στην άσφαλτο, έξω ακριβώς από την πύλη του στρατοπέδου του ραντάρ. Απέναντι μας ξεκινάει ένας δασικός δρόμος ο οποίος είναι κλειστός με μπάρα . Μπαίνουμε στο δρόμο και το σκηνικό αλλάζει . Δεξιά και αριστερά μας, ορθώνονται πανύψηλα ελατοειδή πεύκα , δημιουργώντας ένα πυκνό δάσος και εμείς περπατάμε χαλαρά στη μέση, σαν αυτός ο διάδρομος να έγινε μόνο για μας .
Συνεχίζουμε τη βόλτα μας , αφού η κλήση είναι σχεδόν μηδενική και το έδαφος χωματόδρομος . Ο δασικός δρόμος κινείται περιμετρικά της μεγάλης κορυφής και ακολουθώντας τον, βγαίνουμε από το πυκνό δάσος, έχοντας τώρα στα αριστερά μας το στρατόπεδο και την θέα του ραντάρ, ενώ στα δεξιά μας τον Θερμαϊκό κόλπο και το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής . Αρχίζει ξανά το δάσος, από οξιές όμως αυτή τη φορά και κάπου εκεί στην αρχή του , η ταμπέλα μας ενημερώνει να στρίψουμε δεξιά για το καταφύγιο του ΣΕΟ. Μπαίνουμε στο δάσος και μετά από λίγο φτάνουμε στο πέτρινο κτήριο του καταφυγίου. Τώρα ένα ζεστό καφεδάκι είναι ότι χρειαζόμαστε .
Ξεκουραστήκαμε κάμποση ώρα , τόση που ξεχαστήκαμε και τώρα έπρεπε να βιαστούμε Ξεκινήσαμε λοιπόν την επιστροφή μας στρίβοντας αριστερά στην αυλόπορτα του καταφυγίου με βόρεια κατεύθυνση, περπατώντας ελεύθερα μέσα σε χαμηλή βλάστηση . Συναντάμε το χωματόδρομο που οδηγεί στο καταφύγιο , τον ακολουθούμε για λίγο και περνάμε απέναντι ,ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια που μας βάζουν στο μονοπάτι των παγοποιών . Το μονοπάτι μας γυρίζει στο χωριό , περνώντας μέσα από ένα πανέμορφο δάσος οξιάς .
Κατά μήκος του μονοπατιού συναντάμε πολλές μεγάλες λακκούβες ,σε μέγεθος μικρής πισίνας . Σε αυτές οι παγοποιοί έφτιαχναν πάγο από τα νερά των πηγών, τον διατηρούσαν με μια μοναδική τεχνική και τον μετέφεραν με μουλάρια , από το ίδιο μονοπάτι, στη Θεσσαλονίκη, όπου και τον πουλούσαν . Ξαναγυρίζουμε μετά από μια περίπου ώρα, στο σημείο όπου το μονοπάτι μας, συναντά το πέτρινο μονοπάτι . Από εδώ συνεχίζουμε τον κατήφορο και λίγη ώρα μετά βγαίνουμε στα αυτοκίνητα μας . Έτσι ολοκληρώθηκε αυτή η κυκλική διαδρομή στο κοντινό βουνό . Ο Χορτιάτης , πάντα γεμάτος εκπλήξεις στέκει πάνω από την πόλη μας και μας περιμένει να τον επισκεφτούμε ξανά .