Μια πανέμορφη γεμάτη φύση διαδρομή , που ξεκινά από το παλιό στρατιωτικό φυλάκιο στο Άνω Λουτράκι Αριδαίας και φτάνει σε ένα καλά κριμένο μυστικό του βουνού , τον καταρράκτη της Κουνουπίτσας . Σχετικά κοντά στη Θεσσαλονίκη , είναι ότι πρέπει για μια μονοήμερη ορεινή πεζοπορία. Η Διαδρομή μπορεί να γινει και από τα λουτρά Πόζαρ ως αφετηρία άλλα θα πρέπει να υπολογίσετε και άλλες δυο ώρες επιπλέον . Αν δε συνδυαστεί και με χαλαρό μπάνιο στις ιαματικές πηγές μετά την επιστροφή αυτό θα είναι το ιδανικό.
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Απόσταση από Θεσ/νικη 109 km
Φαγητό: Ταβέρνα Λεμονής , Μαυροβούνι Αριδαίας 16 € το άτομο
Ευρωπαϊκός Αριθμός Έκτακτης Ανάγκης:112
Πυροσβεστική:199
ΕΚΑΒ: 166
Παλιό Στρατιωτικό φυλάκιο – Καταρράκτης Κουνουπίτσας – Παλιό Στρατιωτικό φυλάκιο
Πληροφορίες διαδρομής
Είδος Διαδρομής: Πεζοπορία
Βαθμός δυσκολίας: Εύκολη
Μήκος διαδρομής: 4 km
Νερό: Ναι. Στο φυλάκιο στην αρχή της διαδρομής (αλλά και στο ποτάμι)
Διάρκεια: 2 ώρες (χωρίς στάσεις)
Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε τον ΝΟΕ 2023
Μέλη ομάδας: 8 ενήλικες 1 παιδί
Από Θεσσαλονίκη μέσω της Ε.Ο Θεσ/νικης –Έδεσσας φτάνουμε στο Λουτράκι Αριδαίας . Στον κεντρικό δρόμο του χωριού πού ενώνει το Λουτράκι με την Αριδαία, βλέπουμε ταμπέλα που γράφει Άνω Λουτράκι – Καλή Πεδιάδα. Στρίβουμε προς το βουνό . Πάνω στη στροφή υπάρχει ο ξενώνας Νόστος και το ξενοδοχείο Νύμφες, τα οποία και προσπερνάμε και συνεχίζουμε την ανάβαση . Ανεβαίνοντας συναντάμε στα δεξιά μας μετά από 5 λεπτά το ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννου και μετά από άλλα 5 λεπτά , 4 περίπου km από τη στροφή , στο αριστερό μας χέρι το παλιό Στρατιωτικό Φυλάκιο όπου υπάρχει διαμορφωμένος χώρος αναψυχής και βρύση με νερό.
Στην άλλη άκρη του φυλακίου ξεκινούν δύο χωματόδρομοι και εμείς παίρνουμε τον αριστερό. Κατηφορίζουμε και σε λίγο συναντάμε ένα χωράφι με κερασιές και στο τέλος του παίρνουμε το αριστερό μονοπάτι που μας κατεβάζει προς το φαράγγι του Ράμνο Μπορ.
Επειδή η διαδρομή μας έγινε σε χιονισμένο πεδίο, στο τέλος του χωραφιού δυσκολευτήκαμε λίγο να βρούμε το μονοπάτι αλλά η δυσκολία ξεπεράστηκε γρήγορα και συνεχίσαμε την κατάβαση. Το τοπίο υπέροχο , με διαδοχικές, μικρές ανηφόρες και κατηφόρες , μας οδηγεί όλο και πιο βαθιά στο φαράγγι και στο ρέμα που το διατρέχει . Κατηφορίζουμε μέσα σε δάσος μαύρης πεύκης , αρκετά πυκνό με ψηλά και μεγάλης ηλικίας δένδρα .
Το μονοπάτι σε μερικά σημεία είναι στενό και γλιστερό, χωρίς όμως να γίνεται δύσκολο . Απλά θέλει αυξημένη προσοχή, ειδικά εάν στη συντροφιά υπάρχουν παιδιά ή άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Έχει λίγη σήμανση με κόκκινα σημάδια , άλλα στα καίρια σημεία, πάντα υπάρχει σημάδι για να βοηθήσει τον πεζοπόρο.
Ο ήχος του νερού καθώς κατεβαίνουμε γίνεται όλο και πιο δυνατός και η βλάστηση αλλάζει καθώς τώρα συναντάμε βελανιδιές , οξιές και σημύδες. Το πιο δύσκολο σημείο του μονοπατιού είναι όταν φτάνει στη κοίτη του ρέματος. Η κατηφόρα είναι πολύ απότομη και το έδαφος αρκετά γλιστερό . Για το λόγο αυτό ο τοπικός ορειβατικός σύλλογος έχει τοποθετήσει ένα μόνιμο σχοινί για αυτά τα 10- 15 μέτρα κατάβασης.
Πεζοπορούμε στην όχθη του ρέματος με το γάργαρο και πεντακάθαρο νερό να τρέχει κελαριστό στα αριστερά μας . Αυτό το νερό ενώνεται με τα άλλα ρέματα της περιοχής και καταλήγει μετά από 4,5 περίπου km στα Λουτρά Πόζαρ . Ιτιές και τεράστια Πλατάνια μας συντροφεύουν τώρα ενώ το μονοπάτι κινείται μερικές φορές σχεδόν μέσα στο ρέμα. Μετά από περίπου 1 km βλέπουμε ένα βράχο που γράφει “Καταρράκτες 500m” . Τον περνάμε ανεβαίνοντας μια μικρή ανηφόρα και μπροστά μας στο βάθος βλέπουμε τον καταρράκτη, ο όποιος πέφτει από 12 m ύψος και σχηματίζει με μικρή λίμνη με τυρκουάζ νερά , στην οποία τους καλοκαιρινούς μήνες μπορεί κάποιος να βουτήξει .
Για να πάμε πιο κοντά στον καταρράκτη και τη λίμνη θα πρέπει να περάσουμε το ρέμα. Γέφυρα δεν υπάρχει και πρέπει να διαλέξουμε προσεκτικά τη διαδρομή μας πάνω στις γλιστερές πέτρες . Περνάμε λοιπόν απέναντι με τη βοήθεια σχοινιού και είμαστε πλέον στις όχθες της λίμνης μπροστά στον μεγαλόπρεπο καταρράκτη . Είμαστε πλέον στον προορισμό μας .
Ξεκούραση ψυχική και σωματική για κάμποση ώρα, λήψη φωτογραφιών και βίντεο και επιστροφή πίσω στο στρατιωτικό φυλάκιο από όπου ξεκινήσαμε, από το ίδιο, ανηφορικό αυτή τη φορά, μονοπάτι .
Μια υπέροχη διαδρομή στα βόρεια σύνορα της χώρας μας που έχει όμως δυο σημεία δυσκολίας που πρέπει να προσέξετε ώστε να να μην υπάρξουν απρόοπτα. Ένα το σημείο όπου το μονοπάτι φτάνει στο ρέμα όπου πρέπει να χρησιμοποιήσετε το σταθερό σχοινί (τοποθετημένο από τον τοπικό ορειβατικό σύλλογο) για να κατεβείτε και άλλο ένα το σημείο οπου πρέπει να διασχίσετε το ρέμα για να φτάσετε στις όχθες της λίμνης και κοντά στον καταρράκτη. Αν την κάνετε καλοκαίρι και ειδικά προς το τέλος που η στάθμη και η ορμή του νερού είναι χαμηλή δεν υπάρχει πρόβλημα. Από το τέλος του φθινοπώρου όμως μετά από περίοδο βροχοπτώσεων και την άνοιξη που λιώνουν τα χιόνια , το ρέμα είναι φουσκωμένο και αυτό δυσκολεύει κάπως τα πράγματα.